Δ. Καμπουράκης: Το μελλοντικό κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας

Έλαβα πολλά mails αλλά αρκετές προφορικές κριτικές, αναφορικά με την ιστορία του ζευγαριού που διηγήθηκα χθες στο κείμενο μου «μαύρα και μπροστά». Αντιλήφθηκα για μια ακόμα φορά ότι το πρόβλημα της στέγης, ειδικά για νέα ζευγάρια αλλά και για εργένηδες/σες που αναζητούν μια κατοικία, είναι πολύ μεγάλο.

Οι περισσότερες παρατηρήσεις αφορούσαν το γεγονός ότι τα δυο παιδιά που έψαχναν σπίτι είχαν από ένα χιλιάρικο μισθό το καθένα. «Αυτά καλά είναι, εμείς βγάζουμε πολύ λιγότερα αλλά το νοίκι μας είναι σ’ αυτά τα επίπεδα» μου επισήμαιναν. «Πώς θα τα βγάλουμε πέρα με νοίκι 700 ευρώ και με κοινό εισόδημα 1.600;»

Έχουν δίκιο βουνό. Αν τα δύο τρίτα του κοινού εισοδήματος πάνε στο νοίκι και τα πάγια του σπιτιού (φως, νερό, ίντερνετ), πόσα απομένουν για να ζήσει ένα ζευγάρι αξιοπρεπώς; Και φυσικά, όλο αυτό σκάει στο δημογραφικό. Τα ζευγάρια που αποφασίζουν να κάνουν παιδί είναι όλο και λιγότερα, όταν το αποφασίζουν είναι σε σχετικά μεγάλη ηλικία, ενώ εκείνα που κάνουν και δεύτερο παιδί είναι δακτυλοδεικτούμενα.

Στο μεταξύ, οι παλιές δοξασίες ότι δίχως τέκνα δεν υπάρχει οικογένεια, έχουν παρέλθει. Μια χαρά άνετα νιώθουν και δίχως παιδιά πλέον τα νέα ζευγάρια, ούτε μειονεκτικά το βιώνουν, ούτε ψυχολογικά βαρύνονται όπως οι γονείς μας.

Οι πιο πολλοί απ’ όσους επικοινώνησαν μαζί μου, μέμφονται την κυβέρνηση που δεν κάνει κάτι για το στεγαστικό, αλλά και το σύνολο των κομμάτων που δεν το ‘χουν ψηλά στην ατζέντα τους. Καλά το λένε, όμως το θέμα «στέγαση» είναι σαν τους εξοπλισμούς. Σπίτια και φρεγάτες δεν τα αγοράζεις και τα παραλαμβάνεις αυθημερόν. Στην στεγαστική πολιτική και στην άμυνα, μια κυβέρνηση παίρνει (ή δεν παίρνει) πρωτοβουλίες που θα αποδώσουν σε μια πενταετία-δεκαετία, ενώ κατά την διάρκεια της θητείας της διαχειρίζεται τις καλές ή λάθος επιλογές παλιότερων κυβερνήσεων.

Πλην οι πολίτες δεν το βλέπουν έτσι. Όταν βιώνουν το πρόβλημα αναζητούν άμεσες λύσεις, τους όμορφους μελλοντικούς σχεδιασμούς τους ακούνε βερεσέ. Οι πιο πρακτικές και εύκολες λύσεις που τους έρχονται στο μυαλό, είναι είτε να υπάρξει διατίμηση στα ενοίκια, είτε να επιδοτήσει το κράτος ένα μέρος του ενοικίου. Το πρώτο είναι μια σαχλαμάρα ολκής αν σκεφτούμε ότι επισήμως στην εφορία σήμερα, το επίπεδο των ενοικίων είναι κάτω από το μισό των πραγματικών μισθωμάτων. Τι διατίμηση να μπει εκεί;

Η οριζόντια επιδότηση πάλι, αν τύχει και ανοίξει ως θέμα, θα δημιουργήσει μια τεράστια τρύπα στον κρατικό προϋπολογισμό, που θα γίνει διαρκής δημοσιονομική πληγή. Ενώ δεν θα ρίξει το επίπεδο των μισθωμάτων ούτε θα αυξήσει την προσφερόμενη στέγη, θα οδηγήσει αυτόν που δεν νοικιάζει να πληρώνει (μέσω των φόρων του) το νοίκι αυτού που νοικιάζει. Δεν στέκει.

Κάποια μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση για τις ανακαινίσεις κλειστών σπιτιών και για την Golden visa, αποδίδουν ελάχιστα και τέλος πάντων, δεν πείθουν. Πρέπει να αυξηθούν τα στεγαστικά δάνεια απ’ τις τράπεζες, αλλά να υπάρχει και οικονομική ανάπτυξη στην χώρα ώστε να ξεπληρώνονται, μην έχουμε τα ίδια με το 2008-2020. Και πρέπει να υπάρξει πρόγραμμα κρατικής και δημοτικής ανέγερσης κατοικιών. Πως θα γίνουν αυτά και με τι λεφτά; Δεν ξέρω, πάντως εδώ επιβάλλεται «λεφτά να υπάρξουν».

Ας μην έχουν καμιά αμφιβολία εκεί στην κυβέρνηση. Η έλλειψη στέγης και τα θηριώδη ενοίκια, τους χρεώνονται πολιτικά. Τουλάχιστον ας αναγγείλουν κάτι θεαματικό, ώστε να χουν κάτι να πουν στους συφοριασμένους που ψάχνουν σπίτι. Ούτε η αντιπολίτευση να χαίρεται. Τίποτα δεν εισπράττει απ’ αυτή την ιστορία. Έχουν συνείδηση οι ημιάστεγοι, πως μήτε ο Κασσελάκης μήτε ο Ανδρουλάκης ή ο Βελόπουλος ξέρουν και μπορούν να κάνουν κάτι. Απλώς, το άλυτο αυτό πρόβλημα απαξιώνει την πολιτική, σαν πολλά άλλα…

ΠΗΓΗ

 

Σχετικά

Advertisment
Advertisment
Advertismentspot_img

Περισσότερα