Ο Σπύρος Λούης ήταν μόλις 23 ετών όταν αποφάσισε να λάβει μέρος στον μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες τού 1896, με σκοπό να κερδίσει την εύνοια της μητριάς της αγαπημένης του που κρατούσε από πλούσια οικογένεια του Αμαρουσίου.
Ο νεαρός Σπύρος, όμως, δεν είχε καμμία ελπίδα, καθώς ήταν ένας φτωχός και αγράμματος νερουλάς. Η θετή μητέρα τής Ελένης ονειρευόταν έναν πλούσιο και ευκατάστατο σύζυγο για την κόρη της. Έτσι, όντας απελπισμένος από την κατάσταση δέχτηκε την πρόταση της αγαπημένης του και αποφάσισε να συμμετέχει στον μαραθώνιο που θα γινόταν.
Αν έτρεχε και νικούσε η μητριά της δε θα μπορούσε να πει όχι στον γάμο τους. Η ιδέα αυτή καρφώθηκε στο μυαλό του και λίγες μέρες αργότερα στεκόταν μπροστά στον αθλίατρο αξιώνοντας το δικαίωμα τής συμμετοχής. Δεν άνηκε σε σύλλογο, δεν είχε προπονητή, δεν ήξερε καν την διαδρομή.
Η διαδρομή ήταν 40 χιλιόμετρα. Η αφετηρία ήταν στο Μαραθώνα και ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο.
Στις 10 Απριλίου του 1896 (29 Μαρτίου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο), στις δύο η ώρα το μεσημέρι, τέσσερις ξένοι αθλητές, δώδεκα Έλληνες και ο νερουλάς από το Μαρούσι ήταν στημένοι στο σημείο εκκίνησης.
Οι αθλητές βρίσκονταν εκεί από το προηγούμενο βράδυ και σύμφωνα με την παράδοση, ο Λούης όλη τη νύχτα προσευχόταν. Όλοι θα έτρεχαν για το μετάλλιο και εκείνος για την Ελένη.
Μετά από 2 ώρες 58 λεπτά και 50 δεύτερα, ο Σπύρος Λούης μπήκε στο Καλλιμάρμαρο όπου τον αποθέωσαν 50.000 θεατές.
Ο νεαρός φουστανελάς δεν ξαναέτρεξε ποτέ. Παρά τη φήμη, τις υποσχέσεις και τα δώρα, επέστρεψε στην παλιά του ζωή, στο επάγγελμά του και στις καθημερινές του συνήθειες. Το ότι κατάφερε να παντρευτεί την αγαπημένη του Ελένη, έφτανε και περίσσευε για αυτόν. Το μόνο δώρο που αποδέχτηκε ήταν ένα γαϊδούρι για να τον βοηθάει να κουβαλάει το νερό!
Ο Λούης πέθανε λίγους μήνες πριν από την Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα, στις 26 Μαρτίου 1940.
Δεκάδες αθλητικές λέσχες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό φέρουν το όνομά του, όπως το κύριο στάδιο στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθήνας, τον τόπο διεξαγωγής των θερινών Ολυμπιακών Αγώνων τού 2004, καθώς επίσης και η λεωφόρος που περνά από εκεί….
Της Mairi Marilly Xaralampidh
