Δ. Καμπουράκης: Η πεπερασμένη «καθημερινότητα»

Αυτή η ιστορία με τη «στροφή προς την καθημερινότητα» που κάνει η κυβέρνηση, εμένα δεν μου λέει πολλά πράγματα. Διότι δεν την πολυκαταλαβαίνω. Η «καθημερινότητα» είναι σαν το νερό, που επειδή δεν διαθέτει δικό του σχήμα παίρνει τη μορφή του δοχείου που το βάζουμε. Εκατομμύρια οι μορφές της καθημερινότητας, άρα άπιαστο πράμα η συνολική της αντιμετώπιση. Όλα γύρω μας είναι καθημερινότητα.

Από τον πορτοφολά που μας περιμένει στη γωνιά, μέχρι το κλιματιστικό στη σχολική αίθουσα. Από την τιμή της τομάτας μέχρι το πήξιμο στις σήραγγες της Κακιάς Σκάλας. Από την αναμονή στα επείγοντα του νοσοκομείου, μέχρι την καθυστέρηση της πτήσης στο αεροδρόμιο. Από την έκδοση ενός πιστοποιητικού, μέχρι την κατάληψη της παραλίας από ομπρελοκαθίσματα. Από τη συμπεριφορά ενός υπαλλήλου στον γκισέ, μέχρι την πυρκαγιά σε μια χαράδρα του χωριού μας.

Ατέλειωτος ο κατάλογος. Ο καθένας παίρνει απ’ αυτόν ό,τι τον βολεύει και το κάνει θέμα συζήτησης, διαμαρτυρίας, φασαρίας. Χίλια τέτοια ζητήματα να λύσει η κυβέρνηση, θα βρεθούν εύκολα άλλα χίλια που παραμένουν άλυτα. Αφήστε που μόλις λυθεί ένα, εμφανίζεται ένα καινούριο με νέα μορφή που κι αυτό ζητά διευθέτηση. Ξέρω δήμαρχο που αναβάθμισε τις μονοήμερες εκδρομές των ΚΑΠΗ του σε τετραήμερες κρουαζιέρες και ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών διότι δεν είχε προβλέψει ράμπα να ανεβάζει τους παππούδες στους ορόφους του καραβιού.

Οι κυβερνήσεις πρέπει να ασχολούνται με την καθημερινότητα, αλλά δεν ξέρω καμιά κυβέρνηση που κέρδισε εκλογές επειδή κατάργησε κάποια πιστοποιητικά ή πήρε καινούρια αστικά λεωφορεία. Ούτε κυβέρνηση που έπεσε από ζητήματα καθημερινότητας ξέρω. Αυτά έρχονται σαν κερασάκι στην τούρτα που είτε επιτείνουν μια γενικότερη δυσαρέσκεια, είτε επιβεβαιώνουν μια γενική καλή κυβερνητική εικόνα, αλλά η «καθημερινότητα» ως αυτοτελής πολιτική δεν επαρκεί.

Οι κυβερνήσεις χρειάζονται ένα όραμα, κάποιο μεγάλο σχέδιο για τη χώρα και την κοινωνία, μια ατμομηχανή που θα σύρει όλα τα βαγόνια, ανάμεσα στα οποία είναι και η καθημερινότητα. Ξέρω κυβερνήσεις που έπαθαν ζημιά από τα εθνικά θέματα, από την οικονομία, από τη διαφθορά ή την αλαζονεία, αλλά κυβερνήσεις που ενέπνευσαν και μακροημέρευσαν από μικροπράγματα που μας κατατρύχουν κάθε μέρα, δεν θυμάμαι.

Έχει κάτι μεγάλο και σπουδαίο η σημερινή κυβέρνηση, στη δεύτερη τετραετία της, για να εμπνεύσει; Επί του παρόντος όχι. Ανάγκη πάσα το λοιπόν, να το βρουν. Και υπηρετώντας αυτό, να αντιμετωπίζουν και την «καθημερινότητα». Τα «μικρά» είναι αναγκαία, αλλά είναι και ατέλειωτα. Και η αναφορές μόνο σ’ αυτά δείχνουν ένδεια. Η οποία δεν οδηγεί σε μεγάλες νίκες.

ΠΗΓΗ

 

 

Σχετικά

Advertisment
Advertisment
Advertismentspot_img

Περισσότερα