Το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και φέτος το καλοκαίρι θα φιλοξενήσει σημαντικές παραστάσεις, ελληνικών και διεθνών παραγωγών. Έργα διαχρονικά και πάντα επίκαιρα, ενώ θα προσπαθήσουν να φωτίσουν σημαντικές έννοιες, όπως η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη.
Και δεν είναι υπερβολή αν πούμε πως στο φετινό επιδαύριο πρόγραμμα και οι επτά παραστάσεις είναι εξαιρετικές, ικανοποιώντας και τον πιο απαιτητικό θεατή. Δείτε παρακάτω αναλυτικά τα έργα που θα ανέβουν, φέτος το καλοκαίρι στο αργολικό θέατρο.
5 & 6 Ιουλίου/Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη
Μετά τις αριστουργηματικές Τρεις αδερφές (2018), που θα μας μείνουν αξέχαστες λόγω της εξ ολοκλήρου απόδοσης του τσεχοφικού έργου στη νοηματική γλώσσα, ο διεθνώς καταξιωμένος σκηνοθέτης Τιμοφέι Κουλιάμπιν επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, που τον σύστησε στο ελληνικό κοινό. Ο γνωστός για την ποιητική σκηνοθετική ματιά του σκηνοθέτης θα ανοίξει τα φετινά Επιδαύρια με το έργο Ιφιγένεια η εν Αυλίδι του Ευριπίδη, μια διεθνή παραγωγή του Φεστιβάλ σε παγκόσμια πρεμιέρα. Σπουδαίοι/ες Έλληνες και Ελληνίδες ηθοποιοί απαρτίζουν τον θίασο, δίνοντας σάρκα και οστά στο κορυφαίο αυτό καλλιτεχνικό εγχείρημα.
Σχεδιασμένη αποκλειστικά για το αργολικό θέατρο, η πολυαναμενόμενη αυτή παραγωγή ενώνει δημιουργικά γι’ άλλη μια φορά έναν ξένο σκηνοθέτη με την ελληνική σκηνή, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τον διεθνή χαρακτήρα του Φεστιβάλ και το πνεύμα της εξωστρέφειας που επιδιώκεται συνειδητά τα τελευταία χρόνια.
Το Εθνικό Θέατρο συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον διεθνώς καταξιωμένο Έλληνα σκηνοθέτη και δάσκαλο Θεόδωρο Τερζόπουλο παρουσιάζοντας την τριλογία Ορέστεια. Μια εμβληματική παράσταση διανοητικού και φιλοσοφικού βάθους, που έρχεται να διευρύνει τα όρια της τέχνης.
Tο 458 π.Χ., σε μια εποχή βίαιων κοινωνικών και πολιτικών ανατροπών, o Αισχύλος παρουσιάζει στη γιορτή των Διονυσίων την Ορέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες), τη μοναδική σωζόμενη τριλογία αρχαίου δράματος και το τελευταίο σωζόμενο έργο του, που συνέταξε δύο μόλις χρόνια πριν από τον θάνατό του, αντανακλώντας πολλές από τις ραγδαίες μεταβολές της εποχής του.
Κεντρικός άξονας της τριλογίας είναι το τραγικό βραχυκύκλωμα του Ορέστη που διαχέεται σε όλα τα πρόσωπα του δράματος και στον χορό μέσα από διαδοχικά στάδια: από την αποσταθεροποίηση στο αδιέξοδο, στην τρέλα. Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύεται η Αθηνά στο τρίτο μέρος της τριλογίας, για να θεσμοθετήσει τη δημοκρατία με τη βία, μέσω μιας αμφιλεγόμενης σύναψης ειρήνης.
Σχεδόν 2.500 χρόνια μετά, ο αριστοφανικός προβληματισμός παραμένει επίκαιρος. Ο Γιάννης Κακλέας, που εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και τη μετάφραση στη νέα παράσταση του ΚΘΒΕ, σημειώνει: «Ο ποιητής μας, με τον δικό του, μοναδικά σατιρικό τρόπο, μας δείχνει ένα δρόμο διαχείρισης των υλικών αγαθών, πάντα όμως με γνώμονα το συμφέρον της Πόλης. Μιας Πόλης με δίκαιους, έντιμους και ενάρετους πολίτες. Ουτοπική σκέψη; Ίσως. Αλλά ο Αριστοφάνης διατηρεί το δικαίωμα να ονειρεύεται!».
Η έλλειψη πόρων και κοινωνικής δικαιοσύνης όπως και ο φόβος της φτωχοποίησης τρομάζουν αυτόν τον ρομαντικό ουτοπιστή, ιδιαίτερα σε σχέση με το μέλλον του παιδιού του, οπότε καταφεύγει στο μαντείο των Δελφών με το αγωνιώδες ερώτημα «τι να κάνω για να έχει εξασφαλισμένο μέλλον το παιδί μου;». Ο χρησμός τού λέει να περιθάλψει τον πρώτο ανήμπορο άνθρωπο που θα συναντήσει στο διάβα του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον θεό Πλούτο, που χαρίζει απλόχερα χρυσάφι, χρήμα και όλα τα υλικά αγαθά που ονειρεύεται ο Χρεμύλος αλλά και ολόκληρη η κοινωνία! Είναι πια όλοι πλούσιοι! Το όνειρό τους γίνεται πραγματικότητα. Όμως αυτό το όνειρο στο βάθος αποδεικνύεται μια δοκιμασία: χωρίς κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, χωρίς αυτογνωσία και κοινωνική συνείδηση πώς μπορεί να υπηρετηθεί το κοινό καλό;
Συντελεστές Μετάφραση- Ελεύθερη απόδοση κειμένου -Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης Διανομή (με αλφαβητική σειρά) Μαίρη Ανδρέου, Μάνος Βακούσης, Δημήτρης Διακοσάββας, Άννα Ευθυμίου, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Φαίη Κοκκινοπούλου, Ελένη Μισχοπούλου, Δημήτρης Μορφακιδης, Φαμπρίτσιο Μούτσο, Χριστίνα Μπακαστάθη, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, Κλειώ Δανάη Οθωναίου, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Πολυξένη Σπυροπούλου, Γιάννης Σύριος, Φωτεινή Τιμοθέου, Γιάννης Τομάζος, Χρήστος Τσάβος, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Θάνος Φερετζέλης, Γιάννης Χαρίσης Χορευτές, χορεύτριες: Αναστασία Κελέση, Στεφανία Σωτηροπούλου, Μάριος Χατζηαντώνης, Νικόλας Χατζηβασιλειάδης Μουσικός επί σκηνής: Βάϊος Πράπας Στο μουσικό μέρος της παράστασης παίρνουν μέρος: οι Χατζηφραγκέτα, η Nalyssa Green και ο Τελευταίος Καλεσμένος
Στην Παράβαση του έργου εμφανίζεται η Ιστορικός- Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μαρία Ευθυμίου
Μετά τη θριαμβευτική υποδοχή της παράστασης Ηλέκτρα / Ορέστης σε σκηνοθεσία Ίβο βαν Χόβε το 2019, ο κορυφαίος θίασος της Κομεντί Φρανσέζ έρχεται ξανά στην Επίδαυρο συμπράττοντας αυτή τη φορά με τον πολυσυζητημένο Πορτογάλο σκηνοθέτη Tiago Rodrigues, νέο διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν.
Στην πρώτη του συνεργασία με τον θίασο της Κομεντί Φρανσέζ, ο Tiago Rodrigues καταπιάνεται με την ιστορία της Εκάβης. Και όπως γίνεται πάντα στο χαρακτηριστικό μετωπικό του ιδίωμα, συμπλέκει το δράμα ενός αρχαίου μ’ ενός σύγχρονου ήρωα στον ίδιο διαχρονικό καμβά: εδώ μια Τρωαδίτισσα με μια γυναίκα σημερινή, ηθοποιό και μητέρα. Ο Tiago Rodrigues συνηθίζει να λέει ότι δεν γράφει για το θέατρο, αλλά για τους / τις ηθοποιούς που κάνουν το έργο στο θέατρο.
Στο έργο, μια ηθοποιός κάνει πρόβα στην Εκάβη του Ευριπίδη. Υποδύεται τον ρόλο της χήρας του Πριάμου. Που με την ήττα της Τροίας έχασε τα πάντα: τον άντρα της, τον θρόνο της, την ελευθερία της και, το πλέον οδυνηρό, σχεδόν όλα τα παιδιά της. Είναι μια γυναίκα που αξιώνει δικαιοσύνη.
Ο μύθος της τραγωδίας συναντάει όμως σπαρακτικά την οικεία πραγματικότητα της ηθοποιού, μητέρας ενός εφήβου στο φάσμα του αυτισμού, που έχει υποστεί κακοποίηση από το προσωπικό του ιδρύματος όπου τον έχει εμπιστευτεί. Καθώς οι ιθύνοντες προσπαθούν να συγκαλύψουν την υπόθεση, αποφασίζει να τη δημοσιοποιήσει στον Τύπο. Στις πρόβες για την παράσταση παρεμβάλλεται με αμφίσημο τρόπο η δικαστική έρευνα. Σε ένα ιδιόμορφο, μεταιχμιακό σκηνικό, οι δύο αυτοί κόσμοι έρχονται σε αντιπαράθεση σε μια βασανιστική και συνταρακτική μείξη του μυθικού με το πραγματικό, του θεάτρου με τη δικαιοσύνη.
Η παράσταση θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο αμέσως μετά την πρεμιέρα της τον Ιούλιο στο Φεστιβάλ της Αβινιόν.
Συντελεστές Κείμενο – Σκηνοθεσία: Tiago Rodrigues Μετάφραση στα γαλλικά: Thomas Resendes Πρωτότυπη μουσική και ήχος: Pedro Costa Με τον θίασο της Comédie-Française Eric Génovèse, Denis Podalydès, Elsa Lepoivre, Loïc Corbery, Gaël Kamilindi, Elissa Alloula, Séphora Pondi
2 & 3 Αυγούστου/Βάκχες του Ευριπίδη
Οι Βάκχες του Ευριπίδη −η τραγωδία των Ελλήνων, των αρχόντων και των λαών, κατά τον Γιαν Κοτ− γράφτηκαν την τρίτη δεκαετία του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν πια η Ιστορία είχε αποχαλινωθεί, και εξιστορεί την έλευση του Διονύσου στη Θήβα. Ο Ευριπίδης τη συνέθεσε κατά τα χρόνια της παραμονής του στη Μακεδονία, όπου ήρθε σε επαφή με τη διονυσιακή λατρεία.
Όταν ο θεός Διόνυσος φτάνει στη Θήβα, ο βασιλιάς Πενθέας αρνείται να δει τον πρώτο του εξάδελφο ως Θεό και διά της εξουσίας του καθιστά παράνομη τη διάδοση της νέας θρησκείας. Η άρνησή του εγείρει τη μήνι του θεού ο οποίος, σε μια τραγική αντιστροφή διώκτη και διωκόμενου, οδηγεί τον Πενθέα στον αφανισμό από την ίδια του τη μητέρα.
Το έργο χαρακτηρίζεται από αυστηρή συνοχή στη μορφή αλλά και από τεράστια εσωτερική δύναμη, και ταυτόχρονα φανερώνει το ενδιαφέρον του ποιητή για τον μυστικισμό και την έκσταση. Βασικά δραματικά θέματα της τραγωδίας είναι οι δυνατότητες της ψυχής, η ανθρώπινη αρετή, η αυτοσυνείδηση, η σύνεση και η πλάνη, το λογικό και το άλογο στοιχείο, που εμφανίζονται μέσα από την αντίθεση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον θεό, την ίδια αντίθεση από την οποία προκύπτει η τραγική σύγκρουση του δράματος
Ο Άρης Μπινιάρης καταπιάνεται πρώτη φορά με την αρχαία κωμωδία και επιστρέφει στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου με τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, εξιστορώντας την απόφαση δύο Αθηναίων, του Πεισθέτερου και του Ευελπίδη, να εγκαταλείψουν τον κόσμο των ανθρώπων αναζητώντας μια πόλη χωρίς μικρότητα και διαφθορά, όπου να μπορεί κανείς να ζήσει με ειρήνη και δικαιοσύνη. Ιδρύουν μαζί με τα Πουλιά μια πολιτεία στους αιθέρες και υψώνουν ένα τείχος ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς.
Η σκηνοθεσία τοποθετεί το έργο σε ένα προ-τραγικό περιβάλλον προσεγγίζοντάς το σαν αρχέγονη τελετή. Και όπως συμβαίνει σε κάθε τελετή, ένας θίασος ζωντανεύει βιωματικά τον μύθο. Οι δύο πρωταγωνιστές ζητούν, αλληγορικά, να «αδειάσουν» από κάθε άλλη ανθρώπινη ιδιότητα και να «κατοικηθούν», άλλοτε ηδονικά κι άλλοτε μανιασμένα, από τη ζωώδη ορμή των πουλιών σε μια παράσταση – συναυλία. Με σύμμαχο την εκρηκτικότητα της μουσικής και της κίνησης, ο Άρης Μπινιάρης δημιουργεί μια σύγχρονη σάτιρα παρασύροντάς μας σ’ ένα ηλεκτρισμένο «άσμα», που ρίχνει εκτυφλωτικό φως στα κρίσιμα ζητήματα της πόλης με το αριστοφανικό έργο πάντα ως πυξίδα.
Εξήντα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του έργου στην Επίδαυρο, το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν σε συνεργασία με το Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβάζει τις Ικέτιδες του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη: ένα ποιητικό αλλά και βαθιά πολιτικό έργο στο κέντρο του σύγχρονου προβληματισμού για την έννοια του ασύλου σε μια δημοκρατική κοινωνία – ιδιαίτερα όταν στη θέση του διωκόμενου βρίσκονται οι γυναίκες.
Στο έργο (που είναι το πρώτο και το μοναδικό που έχει διασωθεί από την τετραλογία του Αισχύλου «Δαναΐδες») πρωταγωνιστεί ένα συλλογικό γυναικείο πρόσωπο: ο Χορός των πενήντα Δαναΐδων που, μαζί με τον πατέρα τους Δαναό εγκαταλείπουν τη Λιβύη και την Αίγυπτο και ζητούν άσυλο στην πόλη του Άργους. Σαν την προγόνισσά τους την Ιώ, που η Ήρα καταδίωκε ανελέητα στέλνοντάς της μια ενοχλητική βοϊδόμυγα, τον «οίστρο», για να τη βασανίζει, οι Δαναΐδες πασχίζουν τώρα να ξεφύγουν από τους πενήντα γιους του Αιγύπτου που απαιτούν να τις παντρευτούν με τη βία. Ο μύθος θέτει το ζήτημα της ταυτότητας και της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία, εξιστορώντας παράλληλα το χρονικό της εγκατάστασης και της επικράτησης του ελληνικού φύλου στη χώρα των Πελασγών, των λεγόμενων «Προελλήνων».
Η παράσταση ενώνει λυτρωτικά τις φωνές των αρχαίων ηρωίδων με εκείνες των σημερινών, μέσα από έναν εντυπωσιακό Χορό πενήντα νέων γυναικών, με προεξάρχουσες στο λόγο τη Λένα Παπαληγούρα και τη Λουκία Μιχαλοπούλου (στους ρόλους της Υπερμνήστρας και της Αμυμώνης αντίστοιχα) και στο τραγούδι τη Μαρίνα Σάττι.
Το Σάββατο 23 και την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, στις 18.00 στο Κλειστό γυμναστήριο Νέας Κίου, ο Διομήδης αντιμετωπίζει τη Νορβηγική Arendal για τον τρίτο γύρο...
Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδης στη Νέα Κίο
Σειρά μέτρων για την ενίσχυση της ασφάλειας στον Νομό Αργολίδας
Ιδρύεται Τμήμα Αστυνομικών Επιχειρήσεων
Την ίδρυση Τμήματος...
