Για να δούμε τα πράγματα ψύχραιμα. Οι εκλογές ανέδειξαν έναν Μητσοτάκη πρώτο σε δύναμη αλλά ηττημένο και γρατζουνισμένο, έναν Κασσελάκη επίσης ηττημένο αλλά μακάριο κι έναν Ανδρουλάκη που (κατά το συνήθειο του) κάτι τσίμπησε πλην αμφισβητείται ευθέως ως αρχηγός. Αν το καλοκοιτάξουμε το πράγμα, οι Ευρωεκλογές τα ‘καναν όλα μαντάρα. Ούτε πολιτική αστάθεια δημιούργησαν, αλλά ούτε μακροπρόθεσμη πολιτική σταθερότητα επιβεβαίωσαν. Και την κυβέρνηση αποσταθεροποίησαν και την αντιπολίτευση ρήμαξαν.
Την επομένη των μυστήριων αυτών εκλογών, ο Μητσοτάκης έκανε την κίνηση του με τον ανασχηματισμό, ο Κασσελάκης πήγε στις Σπέτσες για να βγάλει τη Φάρλι βόλτα και ο Ανδρουλάκης βρέθηκε με τον θρόνο του περικυκλωμένο από εξαγριωμένους αμφισβητίες και δελφίνους. Εντάξει, ο ανασχηματισμός δεν ήταν κάτι αξιοπρόσεκτο, κουρασμένα πράγματα σε μια (ξαφνικά) καταπονημένη κυβέρνηση. Μπορεί αυτό το καινούριο σχήμα να κάνει καινούρια αρχή; Ακόμα και να μπορεί, κανένας δεν το πολυπιστεύει. Σε λίγους μήνες θα ξέρουμε αν θα ισορρόπησε το πράγμα ή αν η κυβέρνηση συνεχίζει να πορεύεται ελαφρώς κατηφορικά.
Ο Κασσελάκης θα συνεχίσει το τοξικό βιολί του, τελικά είναι το μόνο που ξέρει. Αρκεί να δείτε τη μνημειώδους ανοησίας καταδικαστική ανακοίνωση του για την αποπληρωμή (που ανακοίνωσε το υπουργείο οικονομικών) παλιών δανείων 8 δις ευρώ, για να καταλάβετε πόσο άσχετος και επικίνδυνος είναι. Προτείνει να μην αποπληρώσουμε δάνεια (με τόσο υψηλό χρέος που έχουμε ως χώρα) αλλά να ρίξουμε τα λεφτά στην κατανάλωση. Πραγματικά, ανήκουστο.
Ο δε Ανδρουλάκης λέγεται ότι θα απαντήσει στο τσουνάμι της αμφισβήτησης του με εκλογή αρχηγού μέσα στην κάψα του Ιουλίου, πριν οι αντίπαλοι του προλάβουν να φτιάξουν μηχανισμό. Φέξε μου και γλίστρησα. Μικρά και μίζερα παιχνιδάκια, σε μεγάλες και απαιτητικές πίστες.
Και δίπλα σ’ αυτά, πορεύονται οι πολυσυζητημένες ανασυνθέσεις ή ανασυγκροτήσεις ή συνενώσεις όμορων πολιτικών χώρων. Ο ένας της πολυκέφαλης ελληνικής ακροδεξιάς και ο άλλος της δικέφαλης ελληνικής κεντροαριστεράς. Βελόπουλος, Νατσιός, Λατινοπούλου και οι μικρότεροι άλλοι, ήδη άραξαν στις δάφνες τους και δεν πρόκειται να κουνήσουν ούτε το μικρό τους δακτυλάκι για να κάνουν κάτι όλοι μαζί. Ελπίζουν ότι κάτι σαν τον νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια θα προκύψει πάλι, ώστε να ξαναεμφανιστούν λάβροι.
Η δε ενοποίηση της κεντροαριστεράς, είναι ήδη ανέκδοτο. Ο Κασσελάκης δεν τη θέλει, το Πασόκ πρώτα θα βγάλει καινούριο αρχηγό κι ύστερα θα την ξανασκεφτεί. Χαιρετίσματα. Ευκολότερα θα βγει ο ήλιος απ’ τη δύση, παρά να δούμε ενωμένη κεντροαριστερά στην Ελλάδα. Αφήστε που έσκασε μύτη και ο Δούκας ως εν δυνάμει υποψήφιος αρχηγός του Πασόκ (ή μήπως της κεντροαριστεράς γενικώς;) αφήνοντας μας όλους κατάπληκτους. Κατά που έγραψε ευφυώς ο Αντώνης Πανούτσος, ο δήμαρχος έγραψε μια φορά στη ζωή του Τζόκερ, το κέρδισε και νομίζει ότι θα το ξανακερδίσει κι αύριο.
Τι περιγράφουν εν συνόλω τα παραπάνω; Μια πολιτικά δυστοπική εποχή που έρχεται, τρία δύσκολα επόμενα χρόνια. Με μια κυβέρνηση κοινοβουλευτικά ισχυρή αλλά δίχως την παλιά της πολιτική κυριαρχία και μια αντιπολίτευση που επειδή δεν ξέρει τι της γίνεται, αναγκαστικά θα γίνεται όλο και πιο ανεύθυνη και τοξική. Όταν δεν έχεις κάτι παραγωγικό να προτείνεις, όταν οι συνθήκες δεν σε εξαναγκάζουν να σκεφτείς σοβαρά, καταφεύγεις στην καταστροφολογία ως την ευκολότερη λύση.
Είναι η πρώτη φορά από το 2019, που οι πολιτικές ασάφειες στο σκηνικό μας είναι περισσότερες από τις πολιτικές βεβαιότητες. Αυτό δεν είναι καλό για την εθνική οικονομία, ούτε για τη λαϊκή ευημερία, ούτε για τα εθνικά ζητήματα. Εντάξει, προς το παρόν έχουμε Euro, Ολυμπιακούς Αγώνες και (έστω ακριβές) καλοκαιρινές διακοπές. Από τον Σεπτέμβρη όμως;
