Η 4η Ιουνίου έχει καθιερωθεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) ως Διεθνής Ημέρα για τα Αθώα Παιδιά θύματα επιθέσεων, με σκοπό να αναγνωριστεί ο πόνος των παιδιών σε όλο τον κόσμο που έχουν πέσει θύματα σωματικής, ψυχικής και συναισθηματικής κακοποίησης.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, τη Γάζα, το Σουδάν έχει ως αποτέλεσμα εκατομμύρια παιδιά να έχουν μείνει ορφανά, να αναγκάζονται να φύγουν από τον τόπο τους και εκατομμύρια ακόμη να έχουν εγκλωβιστεί στις εμπόλεμες ζώνες, με τις επιπτώσεις αυτών των τραυματικών εμπειριών να εμμένουν για πολλά χρόνια. Τα παιδιά αυτά, στιγματίζονται από τον πόλεμο και συχνά βιώνουν ταυτόχρονα πολλαπλά τραυματικά γεγονότα και διατρέχουν πολύ υψηλότερο κίνδυνο ψυχικών διαταραχών, όπως μετατραυματικό στρες, κατάθλιψη και άγχος.
Προκειμένου να βοηθηθεί ένα παιδί-πρόσφυγας, του οποίου η ζωή έχει διαταραχθεί σε πολλαπλά επίπεδα, θα πρέπει αρχικά η χώρα υποδοχής να καλύπτει τις άμεσες – βασικές ανάγκες του παιδιού, οι οποίες περιλαμβάνουν την τροφή, τη στέγαση και την πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη. Στη συνέχεια, το παιδί θα χρειαστεί ψυχολογική αξιολόγηση, ώστε να διαπιστωθούν οι ψυχολογικές του ανάγκες και να δοθεί η κατάλληλη ψυχολογική υποστήριξη.
Μέσα από τη θεραπεία και τη συμβουλευτική είναι σημαντικό να αναπτυχθεί η ψυχική ανθεκτικότητα και η συναισθηματική αυτορρύθμιση του παιδιού. Το παιδί πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται και να εκφράζει με υγιή τρόπο τα συναισθήματα του, προκειμένου να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα και να ανταπεξέλθει σε μελλοντικές δυσκολίες.
Είναι σημαντικό όμως, να μην ξεχνάμε ότι ακόμη και τα παιδιά που δε βρίσκονται σε εμπόλεμη ζώνη, είναι πολύ πιθανό να στιγματιστούν από τον πόλεμο.
Τα παιδιά αναλόγως της ηλικίας τους, ενδεχομένως να μην κατανοούν την έννοια του πολέμου, πότε και γιατί συμβαίνει. Αυτό που σίγουρα αντιλαμβάνονται όμως, είναι ότι ο πόλεμος είναι κάτι «κακό».
Βιώνουν φόβο και άγχος μήπως ο πόλεμος έρθει και στη δική τους χώρα. Ως εκ τούτου, οι γονείς οφείλουν να διαχειριστούν με ιδιαίτερη προσοχή τα ερωτήματα, τα συναισθήματα και τις ανησυχίες των παιδιών.
Πώς θα μπορούσε λοιπόν ένας γονιός να επικοινωνήσει με το παιδί του;
- Ο γονιός οφείλει να ρωτήσει ευθέως το παιδί τι γνωρίζει για τον πόλεμο και πως αισθάνεται για αυτόν.
- Να επικυρώσει τα συναισθήματα του παιδιού και να το καθησυχάσει.
- Να εξηγήσει στο παιδί την κατάσταση του πολέμου
- Να απαντήσει με ειλικρίνεια στις όποιες ερωτήσεις μπορεί να έχει το παιδί, λαμβάνοντας υπόψη το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού
- Θα μπορούσε να τονίσει τη σημασία της συμπόνιας και να προτείνει τρόπους να βοηθήσουν μαζί με το παιδί τους πρόσφυγες -αποστολή τροφίμων, ρούχων κ.ο.κ.
- Nα βεβαιωθεί ότι το παιδί έχει πράγματι καθησυχαστεί και έχουν λυθεί επαρκώς οι όποιες απορίες του.
