Έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες του. Ο Σάκης Μουμτζής γνωρίζει την βόρεια Ελλάδα σαν την τσέπη του, εγώ διεκδικώ τον τίτλο του γνώστη του νοτιοελλαδίτικου πολιτικού βιότοπου. Από βόρεια Ελλάδα δεν σκαμπάζω πολλά, κάθε φορά που ανεβαίνω ως εκεί, την θαυμάζω βέβαια για τις ομορφιές, τη μεγαλοπρέπεια του τοπίου της και για τις γεύσεις της, αλλά κατά τα λοιπά την κοιτάζω με την έκπληκτη περιέργεια του (σχεδόν) τουρίστα.
Ένα παραπάνω τώρα που πήγα στην Θεσσαλονίκη για την Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, καθότι πολιτικοί αναλυτές, δημοσκόποι και ινστρούκτορες με προειδοποιούσαν ότι θα βρω μια άλλη προεκλογική εικόνα απ’ αυτήν της Αθήνας. Σας λέω ευθύς εξ’ αρχής ότι επιφανειακά τουλάχιστον δεν είδα αυτό που περίμενα, ίσα – ίσα που η αδιαφορία για την εκλογική μάχη είναι εξίσου μαζική μ’ αυτήν της πρωτεύουσας. Ούτε Λατινοπούλου να σαρώνει βρήκα, ούτε Βελόπουλο να κυριαρχεί.
Θα μου πείτε ότι τα δίκτυα είναι υπόγεια και οι πολιτικές διαδρομές σχεδόν συνωμοτικές, δεν φανερώνονται εύκολα στα μάτια ενός άσχετου. Δεν το αποκλείω, θαρρώ όμως ότι κατασκευάζουμε και δράκους μέσα στο κεφάλι μας. Εντάξει, από τα πέντε ταξί που χρησιμοποίησα, τα τρία άκουγαν αθλητικό ραδιόφωνο που έλεγε για τον ΠΑΟΚ και είχαν στο ταμπλό κολλημένη την εικόνα του Άγιου Παΐσιου, όμως με εντυπωσίασε η παρατήρηση κάποιου Θεσσαλονικιού επ’ αυτού: «Είναι πρόοδος. Πριν είκοσι χρόνια, θα έβλεπες στο ταμπλό μόνο ήλιους της Βεργίνας και Μεγαλέξανδρους. Ο ΠΑΟΚ ήταν πάντα.»
Κατά τα λοιπά, όσο αδιάφορους για τις εκλογές είδα εγώ τους Θεσσαλονικιούς, τόσο και περισσότερο ζωντανούς, χαρούμενους και εξωστρεφείς τους βίωσα. Τα μεσάνυκτα του Σαββάτου (όχι της Κυριακής που γιόρταζε ο ΠΑΟΚ) μπορεί να κυκλοφορούσαν και πενήντα χιλιάδες άνθρωποι στην παραλία και στα στέκια γύρω-γύρω της. Πατείς με πατώ σε ήταν όλο το κέντρο, καμία σχέση με την Αθήνα. Βαλκάνιοι τουρίστες και ντόπιοι. Μπροστά στους Θεσσαλονικιούς, εμείς εδώ οι δήθεν πρωτευουσιάνοι είμαστε κοιμήσηδες. Απορώ τι τους έχει πιάσει εκεί πάνω και θέλουν σώνει και καλά να γίνουν Αθήνα. Γιατί; Ζήλεψαν το χάλι μας;
Όσο για τη Διεθνή Έκθεση βιβλίου, μια από τις τρεις τέσσερις μεγαλύτερες της Ευρώπης, ήταν χάρμα οφθαλμών. Χιλιάδες οι επισκέπτες, εξ ου και οι …πολιτικοί αρχηγοί που εντελώς τυχαία έγιναν βιβλιοφάγοι και την επισκέφτηκαν. Ο Κασσελάκης (τι τύπος κι αυτός) πήγε και χώθηκε στην τεράστια ουρά που περίμενε για να πάρει υπογραφή στο βιβλίου του περίφημου Γερμανού συγγραφέα Sebastian Fitzek, ώστε να δείχνει ότι γύρω του έχει μπούγιο. Ο Ανδρουλάκης τουλάχιστον ήταν πιο συγκρατημένος και εμφανίστηκε στην πολύ σεμνότερη παρουσίαση του… δικού μου βιβλίου.
Είδατε; Χιλιάδες Θεσσαλονικιοί στην έκθεση βιβλίου, χιλιάδες και στους πανηγυρισμούς στα γήπεδα, χιλιάδες κι εκείνοι που βλέπουν Αγιορείτη καλόγερο και τρέχουν να του φιλήσουν το χέρι. Δυο – τρεις Θεσσαλονίκες; Ε ναι, όπως παντού άλλωστε. Δεν είναι μια άλλη Ελλάδα εκεί, όλοι ένα πράγμα είμαστε…
