Όχι, δεν θα γράψω για τον Κασσελάκη, ούτε για τον Μητσοτάκη, ούτε για τον Ανδρουλάκη. Μήτε για τον Ερντογάν, ούτε για τον Νετανιάχου, τον Μπάιντεν, τον Τραμπ ή τον Πούτιν. Έχω βέβαια επίγνωση ότι αυτοί παίζουν τη χώρα και τον πλανήτη στα δάκτυλα, αλλά εγώ προχθές ένιωσα να απειλούμαι από κάποιους άλλους. Ένα τσούρμο από ανθρώπους που κυκλοφορούν στον δρόμο και στη γειτονιά μου κι αν δεν απαλλαγώ από τον δικό τους κίνδυνο, δεν θα με βρουν όρθιο οι μεγάλοι ηγέτες του κόσμου μας, για να με χαντακώσουν με τις πλανητικές τους πολιτικές.
Πήγα στο ΚΕΠ της γειτονιάς μου την Παρασκευή, για να βγάλω ένα χαρτί από υπηρεσία της γενέτειρας μου. Μου το ‘βγάλαν στα γρήγορα, πριν όμως φθάσω στον γκισέ με την υπάλληλο, μπροστά μου βρισκόταν ένας παππούς. Μάλλον, ευθυτενής ήταν, αδύνατος, επαρκώς διατηρημένος για την ηλικία του, πλην γέρος, πώς να το κάνουμε; Φαινόταν. Ζάρες στο πρόσωπο, γυαλιά, ακουστικά, μπαστούνι, ελαφρό τρέμουλο όπως στεκόταν και όλα τα συναφή. Ζητούσε από την υπάλληλο του ΚΕΠ να του κάνει αίτηση ανανέωσης διπλώματος οδήγησης.
Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη της (ευγενικότατης) κυρίας την ώρα που αντέγραφε τα στοιχεία της ταυτότητας του σε κάποια φόρμα που είχε στον υπολογιστή της. Κοίταξε τον παππού και μάλλον διστακτικά του είπε: «Μα… εδώ γράφει ότι έχετε γεννηθεί το 1923…». Ο κυριούλης που τέντωνε διαρκώς με το χέρι του το πτερύγιο του αυτιού του προσπαθώντας ν’ ακούσει τις λέξεις πίσω απ’ το τζάμι, απάντησε καταφατικά, «μάλιστα, του 1923 είμαι». Σούφρωσε τα χείλη της η υπάλληλος: «Δηλαδή είστε 101 ετών. Και θέλετε ανανέωση διπλώματος; Είστε σίγουρος;»
Την περίμενε προφανώς την ερώτηση ο παππούς, διότι όρθωσε το ανάστημα του και ύψωσε πάραυτα την φωνή του. «Βεβαίως είμαι σίγουρος. Γιατί όμως ρωτάτε; Απαγορεύεται; Εγώ έχω φέρει όλα τα χαρτιά που λέει ο νόμος. Κι αν θέλετε να ξέρετε, εγώ οδηγώ καλύτερα από σας, διότι έχω πείρα.» Της έσπρωξε ξεφυσώντας μέσα στον γκισέ έναν πάκο από χαρτιά, εκείνη ανασήκωσε τους ώμους παραιτημένη και δίχως να πει άλλη κουβέντα συμπλήρωσε τη φόρμα.
Όταν αποχώρησε ο παππούς και βρέθηκα εγώ μπροστά της, τη ρώτησα αν επιτρέπεται ανανέωση άδειας οδήγησης σε τέτοια ηλικία. «Δεν υπάρχει όριο, δυστυχώς», μου απάντησε. «Ή αν υπάρχει νόμος με ηλικιακό όριο, εμείς δεν τον ξέρουμε. Κάθε μέρα έχουμε τέτοια περιστατικά με υπερήλικες που έρχονται για ανανέωση και μάλιστα κρυφά απ’ τα παιδιά τους. Τη στέλνουμε όμως υποχρεωτικά, εφόσον φέρνουν τις βεβαιώσεις απ’ τους γιατρούς. Τι μπορούμε να κάνουμε;»
Τη ρώτησα από ποιες ειδικότητες γιατρών χρειάζεται βεβαίωση. «Από οφθαλμίατρο, ΩΡΛ, παθολόγο και πάνω από τα 85 χρόνια, από νευρολόγο ή ψυχίατρο. Αυτός τις έφερε και τις τέσσερις. Εκατόν ενός έτους και οι γιατροί υπέγραψαν ότι μπορεί να οδηγήσει… τι να πω; Τον είδατε, δεν ακούει, όμως βρέθηκε ΩΡΛ που τον έβγαλε κατάλληλο. Μα ήθελα να ‘ξερα, τόσο ανεύθυνοι είναι και οι γιατροί; Αλλά βέβαια, αφού κανένας δεν θα τους ζητήσει ευθύνη για την υπογραφή τους αν ο παππούς σκοτώσει κανέναν, σκασίλα τους. Αμ το κράτος; Δεν θα ‘πρεπε να βάλει ένα ηλικιακό όριο;»
Μεταφέρω τον διάλογο άνευ περαιτέρω σχολίων…
