Ούτε έναν ούτε δύο αλλά εξήντα οκτώ άτομα έπιασε η αστυνομία για τη δολοφονία Λυγγερίδη με τη ναυτική φωτοβολίδα. Γι’ αυτό και αντέδρασαν οι δικηγόροι τους, λέγοντας ότι «πρώτη φορά βλέπουν εγκληματική οργάνωση με τόσα πολλά μέλη». Μπα; Τι λέτε καλέ; Η Χρυσή Αυγή με τα χιλιάδες μέλη δεν ήταν εγκληματική οργάνωση; Αλλά όπως τότε, μετά τη δολοφονία του Φύσσα, έτσι και τώρα η Ελληνική Αστυνομία έσπασε τα στερεότυπα, αφέθηκε ελεύθερη να κάνει τη δουλειά της.
Διότι οι τύποι που μπουζουριάστηκαν δεν είναι καμιά παλιοπαρέα της γειτονιάς που κάνει μικροκλοπές και τις Κυριακές πάει και στο γήπεδο για να βρίσει τους απέναντι οπαδούς να ξεθυμάνει. Και ομπρέλα προστασίας από πανίσχυρους παράγοντες έχουν και κάλυψη από μέσα ενημέρωσης διαθέτουν και πρόσβαση σε πολύ χρήμα έχουν. Για να είμαστε ειλικρινείς, πριν από τη δολοφονία του άτυχου αστυνομικού μ’ αυτό τον φρικτό τρόπο, κανένας δεν θα περίμενε το ελληνικό κράτος να τα βάλει με τόσο πανίσχυρους παράγοντες που βρίσκονται πίσω απ’ αυτό τον εσμό.
Όπως έγραψα και στο χθεσινό μου άρθρο, η Ελληνική Αστυνομία είναι ικανή για το καλύτερο και για το χειρότερο. Αυτές τις μέρες είδαμε την καλή της εκδοχή. Το λυπηρό είναι ότι έπρεπε να πέσει νεκρός αστυνομικός για να τους δούμε να ξυπνάνε και να δουλεύουν επαγγελματικά. Και μπορεί μεν ο χαμηλόβαθμος αστυνομικός να παλεύει με χίλιες αντιξοότητες του δρόμου, ο υψηλόβαθμος πάλι παλεύει με τρομερής ισχύος αντικρουόμενα συμφέροντα, που συχνά νιώθει πως αν τα βάλει μαζί τους έχουν τη δύναμη να τον λιώσουν.
Έχω βιώσει τρελά πράγματα στην καθημερινή επαφή μου με αστυνομικούς. Άκουσα κάποιον να διαμαρτύρεται διότι το υπουργείο δεν έχει φροντίσει να αντικαθιστά αμέσως με νέες προσλήψεις όσους συναδέλφους του συλλαμβάνονται να κάνουν παρανομίες και αποτάσσονται. Τους υπολόγιζε σ’ ένα 5% κάθε σειράς κι αυτό που με αιφνιδίασε ήταν ότι δεν θεωρούσε αυτό το ποσοστό εξωφρενικό, αλλά το γεγονός ότι δεν είχε προβλεφθεί αντικατάσταση τους με αποτέλεσμα να πέφτει παραπάνω δουλειά στους εναπομείναντες.
Έχω συναντήσει όμως και αστυνομικούς που κόντεψαν να σκοτωθούν με τη μηχανή τους για να πάει γρήγορα ένα παιδάκι στο νοσοκομείο. Έχω βρεθεί μπροστά σε υψηλόβαθμους αξιωματικούς που είπαν «εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει και δεν μ’ ενδιαφέρει τι πλάτες έχει», αλλά έχω βρεθεί και μπροστά σε τηλεφώνημα μεγαλοπαράγοντα που του είχαν κλέψει το αυτοκίνητο και έδωσε διορία τριών ωρών σε μέλος της ηγεσίας να του βρουν «αλλιώς θα τον εξαφανίσει». Του το βρήκαν σε δυόμισι ώρες. Είχε κλαπεί απ’ την Κηφισιά και «τυχαία» βρέθηκε από περιπολικό παρκαρισμένο σε δρομίσκο στο Χαϊδάρι…
Τι θέλω να πω με όλα τούτα; Ότι σ’ έναν οργανισμό που είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, είναι οι καθαρές προθέσεις της ηγεσίας που τελικά μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Αυτή λύνει χέρια, αυτή και τα δένει.
