Το ακούω και το διαβάζω παντού. «Τα Ευρωψηφοδέλτια των κομμάτων, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας». Οπότε μην διαμαρτύρεστε, μην γελάτε, μην κριτικάρετε, μην δυσανασχετείτε. Αφού ζούμε σε μια κοινωνία που έχει και έξυπνους και χαζούς, και μορφωμένους και στουρνάρια, και πολιτικοποιημένους και απολίτικους, και έντιμους και λαμόγια, και εργατικούς και κηφήνες, και καλότροπους και αγενέστατους, και ειλικρινείς και αρχιψευτρόνια, είναι αναμενόμενο τα ψηφοδέλτια των κομμάτων να είναι εικόνα και ομοίωση της κοινωνίας αυτής.
Μωρ’ τι μας λέτε; Μήπως έχουμε εκλάβει κάπως στρεβλά την έννοια της αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας; Κι αν οι οργανικά αναλφάβητοι αυτής της κοινωνίας ήταν 30% (που καμιά φορά φοβούμαι πως είναι), θα ‘πρεπε δηλαδή ο ένας στους τρεις που θα στέλναμε στον Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να μην ξέρει ανάγνωση και γραφή; Πούθε προκύπτει ετούτο το καινοφανές; Κι αν το 50% των Ελλήνων ενδιαφέρεται μόνο για την τσέπη τους κι όχι για την ευημερία της κοινωνίας ή της πατρίδας, τότε να στείλουμε στις Βρυξέλλες μια βαρβάτη αντιπροσωπεία τους να μας εκπροσωπήσει; Και στο ελληνικό κοινοβούλιο αντιστοίχως. Πώς σας φαίνεται η ιδέα;
Αν τα ψηφοδέλτια που έχουμε απλωμένα μπροστά μας είναι ο καθρέφτης μας, τότε αυτού του καθρέφτη δεν του πρέπουν βαθυστόχαστες αναλύσεις και κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, αλλά σπάσιμο. Στους καθρέφτες κοιταζόμαστε για να διαπιστώσουμε αν είναι αχτένιστο το μαλλί μας ή αν έχουμε κανέναν λεκέ στο πέτο πριν βγούμε από το σπίτι. Για να διορθώσουμε ατέλειες και κουσούρια μας τους έχουμε, όχι για να κομπάζουμε μπροστά τους «καλέ κοίτα πόσο τρισάθλιος είμαι, μπράβο μου».
Θα μου πείτε ότι στα ίδια αυτά αχταρμοειδή ψηφοδέλτια, υπάρχουν και σοβαροί άξιοι άνθρωποι για να τους ψηφίσουμε, εμείς οι εραστές της πολιτικής ποιότητας. Ναι, σωστά, αλλά υπάρχει και η λαϊκή παροιμία, «όποιος κοιμηθεί με τον στραβό, ως το πρωί αλληθωρίζει». Σαν τα μούτρα τους θα τους κάνουν τους σοβαρούς οι ασόβαροι, αν υποθέσουμε ότι θα εκλεγεί εν τέλει κανένας κανονικός άνθρωπος με γνώσεις και αξιοσύνη. Ρίξτε δυο σταγόνες άσπρο χρώμα σε μια δεξαμενή με κατάμαυρο του Καραβάτζο και πείτε μου εσείς πόσο θα αλλάξει η τελική του απόχρωση.
Οπότε, αυτά τα περί ψηφοδελτίων-καθρέφτη, αφήστε τα. Και πριν ξαναχρησιμοποιήσετε αυτή την έκφραση κλισέ, διαβάστε το διάσημο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «η βασίλισσα του χιονιού». Υπήρχε κι εκεί ένας καθρέφτης πρωταγωνιστής. Μόνο που κάθε τι καλό και όμορφο καθρεπτιζόταν μέσα του έδειχνε αυτομάτως κακό και αποκρουστικό, ενώ ό,τι ήταν άσχημο και άχρηστο φαίνονταν ακόμα πιο απεχθές και φρικαλέο. Διαβάστε το ή ξαναθυμηθείτε το απ’ τα παιδικά σας χρόνια, ενδέχεται να ανακαλύψετε τις ευρωεκλογές μας μέσα στις σελίδες αυτού του υπέροχου λυπητερού παραμυθιού.
