Γράφει ο Παναγιώτης Μπούρης- Καθηγητής Οικονομολογος
Όλα τα σημαντικά κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα σήμερα, όπως καί στό παρελθόν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κυβερνήσεων, αντί να βελτιωθούν χειροτερεύουν.
Προβληματίζει η δημόσια υγεία και εκπαίδευση, η ασφάλεια των πολιτών λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας, η νομική παραβατικότητα και η γενική κατάρρευση τού σεβασμού των πολιτών στούς δημοκρατικούς θεσμούς της δημοκρατίας.
Η αντιπολίτευση θεωρεί τη κυβέρνηση υπεύθυνη και θέλει να αναλάβει την εξουσία για να λύσει τα προβλήματα. Είναι όμως σωστή και ικανή η αντιπολίτευση; Μπορεί μια νέα κυβέρνηση να λύσει αυτά τα προβληματα; Και αν ακόμα υποθέσουμε ότι η αλλαγή μπορεί να δώσει λύση, τότε γιατί μετά από τόσες αλλαγές κυβερνήσεων τα προβλήματα γίνονται χειρότερα; Η απάντησης είναι ότι οι κυβερνήσεις δημιουργούν τα προβλήματα. Αυτό είναι πασιφανές, αφού φυσικά ο πολίτης πάψει να θεωρεί τη κυβέρνηση ικανή να λύνει τα προβλήματα.
Πώς λοιπόν θά πεισθεί ο πολίτης ότι η βελτίωσης όλων των κοινωνικών προβλημάτων θα επιτευχθεί τότε μόνον όταν περιορισθεί ο ρόλος της κυβέρνησης στη παροχή των εν λόγω υπηρεσιών.
Ζούμε σε μία εποχή που ο κρατικός παρεμβατισμός είναι ο κανόνας και αυτό φυσικά θεωρείται από όλη τη πολιτική κουλτούρα τελείως σωστό. Κυνδυνεύει να γίνει μία καινούργια θρησκεία ο κρατικός παρεμβατισμός, τον οποίον διαφημίζουν ως αντίδοτο της φτώχιας, τα κόμματα της αριστερης ιδεολογίας μαζύ με τούς εθνικοθρησκευτικοσοσιαλιστές. Στήν ουσία όμως ο κρατικός παρεμβατισμός είναι η ταφόπλακα στις όποιες πιθανότητες έχουν οι κοινωνίες να βελτιώσουν τα κοινωνικά προβλήματά τους. Ο κρατικός παρεμβατισμός είναι το άλφα και το ωμέγα στις κομμουνιστικές καί καθαρά σοσιαλιστικές χώρες με τους κατοίκους των χωρών αυτών να ζούνε με τα προβλήματα ακραίας φτώχειας.
Γιατί λοιπόν να πιστεύεται κάποιον πού υπόσχεται τη χρήση του κρατικού παρεμβατισμού γιά να λύσει τα προβλήματα; Μήπως νομίζεται ότι αυτός θα πετύχει εκεί που απέτυχαν τόσοι άλλοι; Και τον ψηφίζετε ενώ ξέρετε ότι ο κρατικός παρεμβατισμός είναι το πρόβλημα.
Εάν αυτό το επιβάλει η ιδεολογία σας τότε να ξέρετε ότι αυτή η ιδεολογια ιστορικά απέτυχε, τώρα αποτυγχάνει οικτρά και στο μελλον θα αποτύχει χωρίς ίχνος αμφιβολίας. Ο κρατικός παρεμβατισμός οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, πρώτον στην αύξηση της συμμετοχής του κράτους στη παροχή αγαθών και υπηρεσιών εις βάρος του ιδιωτικού τομεα και δεύτερον στο περιορισμό της πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας του ατόμου. Δηλαδή ψηφίζουμε κυβέρνηση που δημιουργεί το πρόβλημα και περιμένουμε να το λύσει. Αν τα προβλήματα πού τώρα σας προκαλούν αγανάκτηση με τη καινούρια κυβέρνηση τι νομίζεται ότι θα έχετε; Ρωτήστε τούς Βενεζουελάνους η Κουβανούς για να σας περιγράψουν τον εφιάλτη πού ζούνε.
Το ατομικό συμφέρον παρακινεί το άτομο να προσαρμόζει τη συμπεριφορά του στο περιβάλλον που εργάζεται ώστε να μεγιστοποιεί το προσωπικό του όφελος. Οι συνθήκες εργασίας στο δημόσιο διαφέρουν από τις συνθήκες της ιδιωτικής εργασίας και συνεπώς το άτομο, για το δικό του όφελος, αλλάζει τη συμπεριφορά του. Όταν απορίπτουμε την αξιολόγηση του ατόμου στο δημόσιο τομέα και του παρέχουμε τη μονιμότητα τι νομίζεται ότι θα πραξει το άτομο; Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του τι πρέπει να κάνει και τι κάνει. Και αυτό πού μετράει είναι το τι κάνει. Όσο αυξάνεται ο δημόσιος τομέας, με τη κυβέρνηση να παράγει αγαθά και υπηρεσίες, τόσο μεγαλύτερη η απώλεια εθνικού προϊόντος λόγω της μη αποτελεσματικής χρήσης των συντελεστών παραγωγής. Αριστερές ιδεολογίες απέτυχαν, αποτυγχάνουν και θα αποτυγχάνουν για δύο λόγους.
Πρώτον περιορίζουν την οικονομική ελευθερία τού ατόμου και δεύτερον ότι παράγουν το παράγουν με το μέγιστον κόστος. Τέλος το αντίδοτο της φτώχειας είναι η οικονομική ελευθερία του ατόμου διότι μόνο τότε το κοινωνικό σύνολο μεγιστοποιεί το κοινωνικό συνολικό προϊόν.
Η πολιτική είναι άσχημη γιατί μπορεί και κάνει τούς φίλους εχθρούς, εραστές να παύουν να είναι εραστές καί γενικά πολλές φορές μας κρατάει μακριά από τούς καλύτερους εαυτούς μας. Το άτομο πού ακολουθεί μόνο τη δική του ιδεολογία καί δέν θέλει να μάθει ποιά είναι η αλήθεια είναι ένας άλλος ΠΑΠΑΣ με το δικό του αλάνθαστο. Είναι εύκολο να καταλάβεις γιατί ο ιδεολόγος έχοντας το αλάνθαστο μπορεί να δαιμονοποιεί οτιδήποτε αντιτίθεται στην ιδεολογία του. Το λέω αυτό γιατί θέλω να τονίσω ότι η δική μου ανάλυση της αιτίας τών προβλημάτων δεν έχει το ιδεολογικό σφάλμα και βασίζεται εξ ολοκλήρου στα δεδομένα της πραγματικότητας. Μιά ματιά στα πεπραγμένα του κομμουνισμού καί του σοσιαλισμού ως κυβερνήσεις σε χώρες, χωρίς καπιταλιστικές προδιαγραφές, μαρτυρεί την αλήθεια της ανάλυσής μου. Τώρα γιά τα οφέλη που προσφέρουν οι ιδεολογίες πολύ φοβάμαι ότι είναι αρνητικά, κυρίως όταν θεωρούνται ως υποκατάστατα της αλήθειας.
