Οι χώρες της δύσης έχουν κυβερνήσεις εκλεγμένες από τους πολίτες της κάθε χώρας σε τακτά χρονικά διαστήματα. Οι πολίτες των χωρών αυτών ζούνε σ’ ένα σύστημα φιλελεύθερης δημοκρατίας όπου υπάρχει διαχωρισμός της πολιτείας από την εκκλησία, ο κανόνας του νόμου, κυβέρνηση με συναίνεση, δικαιώματα ιδιοκτησίας και σημαντική πολιτική ανακατανομής του εθνικού εισοδήματος. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες όταν σοσιαλιστικές εκλεγμένες παρατάξεις αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση της χώρας περιορίζουν κατά κανόνα στο ελάχιστο τις προεκλογικά υποσχόμενες αλλαγές. Και τούτο διότι γνωρίζουν ότι η πλειοψηφία των πολιτών θεωρεί τις αριστερές επιλογές να είναι αρνητικές στην επιδίωξη της βελτίωσης του οικονομικού επιπέδου. Στην Ελλάδα όμως πολλοί πιστεύουν ότι η ευημερία των δύναται να επιτευχθεί μόνο δια της σοσιαλιστικής οδού που θέλει την κυβέρνηση να ελέγχει σε μεγάλο βαθμό την οικονομική ζωή των πολιτών. Πολλοί δε θεωρούν την ιδιωτική πρωτοβουλία υπεύθυνη για την μη ικανοποιητική παρούσα οικονομική κατάσταση της χώρας και την απορρίπτουν παντελώς, χωρίς όμως να δικαιολογούν στο ελάχιστο την απόρριψη της.
Υποστηρίζουν οι σοσιαλιστές, γιατί έτσι τους αρέσει, ότι θα αυξήσουν τους μισθούς και τις συντάξεις, θα μειώσουν τις τιμές των αγαθών και υπηρεσιών, την ανεργία και την ανισότητα και θα φέρουν την καινούργια κοινωνική δικαιοσύνη. Στην ουσία κάνουν απλώς μια κριτική της κατάστασης που υπάρχει και όπως την αντιλαμβάνονται γιατί δεν μας λένε πως θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τα όσα υπόσχονται. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ της κριτικής μιας πραγματικότητας και το πως μπορείς να διορθώσεις αυτά που σύμφωνα με τη κριτική θεωρούνται ως μη αποδεκτά. Μας λένε όμως ότι όλα τα κακώς κείμενα θα διορθωθούν με την αλλαγή που θα φέρουν. Η αλλαγή γίνεται τώρα μια λέξη με μαγικές ικανότητες που θα τα αλλάξει όλα για να φέρει τη βελτίωση των πάντων. Τώρα όμως τα πράγματα μπερδεύονται κάπως γιατί κάθε αλλαγή μπορεί να πετύχει αλλά και να μη πετύχει κάνοντας έτσι πιο έντονο το πρόβλημα της αβεβαιότητας. Επί πλέον γνωρίζουμε ότι η αύξηση των μισθών δια νομοθετικού διατάγματος δημιουργεί ανεργία και μείωση του εθνικού προϊόντος, ο έλεγχος των τιμών φέρνει τη μαύρη αγορά, η μείωση της ανισότητας απαιτεί την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης όπως και η αύξηση των συντάξεων.
Αν υποθέσουμε ότι η προτεινόμενη αλλαγή έχει πιθανότητα 50% να πετύχει και 50% να μη πετύχει τότε αυτό που έχεις είναι το κάλλιστον και δεν χρειάζεται καμία αλλαγή. Η προτεινόμενη φορολογικη επιδρομή έχει αρνητικές συνέπειες στην οικονομία επομένως η πιθανότητα επιτυχίας της πολυδιαφημιζόμενης αλλαγής μειώνεται κάτω του 50% με τη πιθανότητα της αποτυχίας να αυξάνεται πάνω τού 50%. Τώρα με τη νέα κατανομή των πιθανοτήτων επιτυχίας και αποτυχίας της αλλαγής, ξέρουμε με πιθανότητα το ενα ότι το αποτέλεσμα της αλλαγής θα είναι καταστροφικό. Οι αλλαγές πού προωθούνται και γίνονται από κάτω προς τα πάνω, δηλαδή από τα άτομα, είναι εκείνες πού βελτιώνουν την οικονομική ευημερία τού συνόλου. Χωρίς την ατομική οικονομική εξέλιξη δεν υπάρχει η συλλογική, με άλλα λόγια για να υπάρξει συλλογική εξέλιξη πρέπει πρώτα να υπάρξει η ατομική. Όταν αγνοείται το πόσο σημαντική είναι η ατομική οικονομική εξέλιξη και προτιμάται η συλλογικότητα με τον κεντρικό σχεδιασμό τότε είναι σα να χτίζεις παλάτια στην άμμο.
Στη Σοβιετική ένωση του κομμουνισμού η απαξίωση της ατομικής πρωτοβουλίας οδήγησε την πολυπληθυσμική πάνω σε μεγάλη έκταση γης ένωση σε ολική κατάρρευση. Σήμερα ο κομμουνισμός είναι σχεδόν τελειωμένος αφού πρώτα κατάφερε, στη προσπάθεια του να στήσει τον παράδεισο επί της γης, να δολοφονήσει πάνω από εκατό εκατομμύρια ανθρώπους που τόλμησαν να διαφωνήσουν ή θεωρήθηκαν ως διαφωνούντες. Στον πλανήτη γη σήμερα υπάρχουν μόνο πέντε ονομαστικά κομμουνιστικές χώρες με κάθε μία απ’ αυτές να είναι ζωντανή απόδειξη της καθολικής αποτυχίας της μαρξιστικής σοσιαλιστικής ιδεολογίας, αφού είναι φτωχές και ανελεύθερες. Είναι η Κούβα και το Λάος χώρες φτωχές με αυταρχικό καθεστώς, η βόρειος Κορέα φτωχή με ολοκληρωτικό καθεστώς και η Κίνα με το Βιετνάμ πού εφαρμόζουν συστηματικά τη χειρότερη μορφή του καπιταλισμού. Στην Ελλάδα είναι το ΚΚΕ που παίρνει ένα 5,5% των ψήφων και του δίνει το δικαίωμα να λέει παντού και πάντοτε ότι είναι το μόνο κόμμα που αντιπροσωπεύει το λαό. Τώρα πώς το 5% είναι μεγαλύτερο από το 95% είναι κάτι που μόνο το ΚΚΕ έχει την τύχη να ξέρει. Με το 5% εξασφαλισμένο παρακινεί το λαό να συνεχίσει τον αγώνα εναντίον της εκάστοτε, σύμφωνα με το ΚΚΕ, αντιλαϊκής Κυβέρνησης της χώρας. Τις αποκαλούν αντιλαϊκές ενώ τις θεωρούν παράνομες και μόνο η κομμουνιστική κυβέρνηση είναι νόμιμη γιατί δεν επιτρέπει την εκμετάλλευση ανθρώπων από ανθρώπους σύμφωνα με το δόγμα τους.
Αυτό πιστεύει το ΚΚΕ. Τώρα αν θεωρεί την επικράτηση του κομμουνισμού σαν το σύστημα πού θα βελτιώσει τα οικονομικά δεδομένα της λαϊκής εργατικής τάξης τότε πρέπει να μάθει, αν δεν γνωρίζει, ότι τον διαψεύδει παταγωδώς η πραγματικότητα. Προς τι λοιπόν το κάλεσμα για αγώνα; τι επιθυμούν να πετύχει ο αγώνας; είναι εναντίον της δημοκρατίας; προς όφελος ποιανού; Το ΚΚΕ είναι ένα αντιδημοκρατικό μαρξιστικό κατάλοιπο της αποτυχημένης μαρξιστικής ουτοπικής ιδεολογίας. Παραμένει όμως απόλυτα προσηλωμένο στο μαρξισμό όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τη συνεχή κριτική που κάνουν στη φιλελεύθερη δημοκρατία και την επιμονή τους να καλούν το λαό σε συνεχή αγώνα για τη διάλυση της δημοκρατίας. Τώρα τόσο η εργατική τάξη όσο και ο λαός δεν πρέπει να έχουν ψευδαισθήσεις ότι το ΚΚΕ μπορεί ή πράγματι έχει σκοπό να βελτιώσει την οικονομική τους ευημερία.
Επαναλαμβάνουν συνεχώς το ίδιο παραμύθι “Ο καπιταλιστής για το κέρδος εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη” σαν να έχει κολλήσει η βελόνα και να μη θέλει να ξεκολλήσει. Η ριζοσπαστική αριστερά, σε αντίθεση με το κομμουνισμό που φτάνει στο τέλος του, παραμένει ζωντανή και πολλή δραστήρια στις φιλελεύθερες δημοκρατίες της δύσης. Αν και δογματικά είναι προσηλωμένη στο μαρξισμό δεν θεωρεί τη μαρξιστική ταξική διαμάχη σαν σλόγκαν που αν το υποστηρίζει θα της αποφέρει κάποιο όφελος. Εγκαταλείπουν το σλόγκαν της ταξικής διαμάχης και συγκεντρώνουν με μανία τη προώθηση θεμάτων όπως της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, το σεξουαλικό προσανατολισμό όπως και της ισότητας και ταυτότητας των φύλων. Σαν καλοί μαρξιστές όμως επιδεικνύουν την αγάπη τους προς τη πλήρη επικράτηση του δημοσίου τομέα σε όσο το δυνατό περισσότερους τομείς της οικονομίας της χώρας. Τους ακούς να λένε ότι έχουμε τα καλύτερα στο κόσμο δημόσια πανεπιστήμια και νοσοκομεία χωρίς όμως να δείχνουν τη παγκόσμια κατάταξη που έχει το καποδιστριακό πανεπιστήμιο μαζί με της Κρήτης στη θέση 401 το Χαροκόπιο στη θέση 501 και το Αριστοτέλειο στη θέση 801. Και δεν θέλουν την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων γιατί λένε ότι αν δεν είναι το Χάρβαρντ που θα έρθει και είναι το πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες δεν μας κάνει, γιατί είναι στη θέση 15, αλλά τα δικά μας είναι καλύτερα.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία τους προξενεί αλλεργία και αντιδρούν εναντίον ιδιωτικών ενεργειών που θα εκτοξεύσουν το πλούτο και τη δυναμική της χώρας. Το σοσιαλιστικό μερος της κοινωνίας φαίνεται να νοσταλγει παλιές καλές εποχές όταν το χρήμα ήταν άφθονο στη χώρα οι μικροεπιχειρήσεις να φεύγουν λόγω φορολογίας με τον αρχηγό να παροτρύνει το λαό να ζει όπως οι πλούσιοι χωρίς όμως να τους λέει ότι ζουν με δανεικά. Οι κεντροδεξιοι να δείχνουν μια φοβία έναντι της αριστερής κουλτούρας και να μην τονίζουν όσο πρέπει τις διαφορές που χωρίζουν τη δική τους ιδεολογία από το σοσιαλισμό. Να λένε ξεκάθαρα ότι είναι υπέρ της οικονομικης ελευθερίας του ατόμου, της ατομικής ιδιοκτησίας, της προστασίας της ατομικής ιδιοκτησίας, της ελεύθερης αγοράς, της ελευθερίας του επιχειρείν, υπέρ του υγιούς ανταγωνισμου, υπέρ της ισότητας των ευκαιριών. Να λένε επειδή η δική μας οικονομική πολιτική στηρίζεται στην ανάπτυξη του ατόμου δημιουργεί τον πλούτο που μας επιτρέπει να κάνουμε τη κοινωνική πολιτική που βελτιώνει την οικονομική θέση των οικονομικά ασθενέστερων συνανθρώπων μας. Να λένε ότι η δική μας οικονομική πολιτική είναι ίδια με των χωρών εκείνων που κύματα ανθρώπων από όλο το πλανήτη προσδοκούν να πάνε για μια καλύτερη ζωή. Να λένε μόνο εμείς μπορούμε να κανουμε την Ελλάδα πλούσια ενώ εσείς της άλλης πλευράς με τη μανία του κρατικού παρεμβατισμού όταν έρχεστε στην εξουσία μας πάτε πάλι πίσω. Να λένε ότι είμαστε αυτοί που όταν τη χώρα απειλούσε η τυραννία του κόκκινου φασισμού κρατήσαμε την ελευθερία μετά την εκδίωξη του μαύρου φασίστα.
Να λένε ότι η αντίσταση της άλλης πλευράς ήταν προσπάθεια να βάλει τη χώρα κάτω από τη μπότα του κόκκινου φασισμού και τίποτα παραπάνω. Να λένε ότι η ιδιωτική προσφορά των “δημοσίων αγαθών” ‘εχει χαμηλότερο κόστος και δημιουργεί κοινωνικό όφελος και όχι εκμετάλλευση όπως υποστηρίζουν οι σοσιαλιστές. Να λένε δεν υποσχόμεθα μόνο όπως η άλλη πλευρά γιατί ότι υποσχόμεθα εμείς μπορούμε και το κάνουμε. Τώρα για τα άκρα της κατανομής, το κόκκινο ή το μαύρο το μόνο που προσφέρουν είναι μιζέρια και φτώχια.
Αν θέλετε να ξεφύγετε από τα δόκανα του λαϊκισμού κάντε την επιλογή σας χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις για να γίνει η Ελλάδα, αυτό που πρέπει να είναι, μια πλούσια χώρα. Πολύ απλά ακολουθήστε τη ρύση “Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι”
Παναγιώτης Μπούρης
