O μεγαλύτερος από τους κανόνες της βυζαντινής υμνογραφίας, εξού και η ονομασία του.
Γράφτηκε από τον συριακής καταγωγής αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ανδρέα (660-740), έξοχο υμνογράφο και ασματογράφο, περί το τέλος της ζωής του.
Αποτελείται από 9 ωδές και 250 τροπάρια, στα οποία παρουσιάζονται με εξαιρετική ποιητική διάθεση σημαντικά γεγονότα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, με χαρακτηριστική έμφαση στις προτροπές για μετάνοια και πνευματική περισυλλογή.
Ο Μέγας Κανών ψάλλεται ολόκληρος στον όρθρο της Πέμπτης της πέμπτης εβδομάδας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (στις εκκλησίες ψάλλεται το βράδυ της Τετάρτης) και τμηματικά τις ημέρες Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη της Α’ Εβδομάδας τών Νηστειών.
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τον Μέγα Κανόνα, ιδιαίτερα αγαπητό στους πιστούς:
Ψυχή μου, ψυχή μου,
ανάστα, τί καθεύδεις;
το τέλος εγγίζει
και μέλλεις θορυβείσθαι·
ανάνηψον ουν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός,
ο πανταχού παρων
και τα πάντα πληρών.
Απόδοση στη Δημοτική
Ψυχή μου! Ψυχή μου!
Σήκω επάνω! Γιατί κοιμάσαι;
Το τέλος της ζωής σου φτάνει
και σ᾿ αναμένει ταραχή!
Ξύπνα, λοιπόν! Για να σε λυπηθεί ο Χριστός ο Θεός
Κείνος που βρίσκεται παντού
και ο τα πάντα γεμίζει με την παρουσία Του.
Πηγή: SanSimera.gr
