Αμφισβητούμε τον άνθρωπο, την επιστήμη, το πολίτευμα, τον θεσμό, το συναίσθημα, τον κόσμο, το σύμπαν, το ορατό, το αόρατο, τον Θεό, τον διάβολο, είμαστε ψυλλιασμένοι, δικτυωμένοι, πληροφορημένοι – ένα μόνο δεν αμφισβητούμε ποτέ: τον εαυτό μας.
Δεν αφήνουμε ένα ενδεχόμενο μήπως κάτι δεν το ξέρουμε τόσο καλά, μήπως κάνουμε λάθος, μήπως αδικούμε κάποιον, μήπως αυτός ο κάποιος ξέρει κάτι παραπάνω, είτε γιατί το μελέτησε, το σπούδασε, το έζησε, το κατανόησε καλύτερα. Πώς βαδίζουμε με τόση βεβαιότητα εαυτού σε έναν κόσμο με τόσες αβεβαιότητες, που συνεχώς κινείται, μεταβάλλεται, εξελίσσεται;
Η σοβαρότερη αμφισβήτηση, πάντα κατά τη γνώμη μου, είναι εκείνη έναντι όλων των θεσμών, η γενικευμένη αίσθηση ότι δεν λειτουργεί τίποτα, ότι δεν υπάρχει κανένα είδος προστασίας, ότι όλα είναι μια συνωμοσία που κάποιοι εξυφαίνουν και απεργάζονται για τον αφανισμό μας, ότι ενώ τα δικαιούμαστε όλα, δεν έχουμε τίποτα. Τη θεωρώ σοβαρότερη γιατί ακριβώς εκεί, στον πυρήνα αυτής της απαξίας, βρίσκει έδαφος και αναπτύσσεται ο λαϊκισμός, αυτή η μάστιγα που εξαπλώνεται όπως όλες οι μολυσματικές ασθένειες μέχρι να φανεί ένας μεσσίας να μας υποσχεθεί όλες τις ευκολίες, να μας χαϊδέψει όλες τις απωθήσεις, τις πληγές που δεν επουλώσαμε γιατί δεν τις αναγνωρίζουμε.
Με αυτές τις σκέψεις θα σας πω καλημέρα και θα σας ευχαριστήσω για τις ωραίες ευχές και τις συμβουλές σας κατά του κορονοϊού, ο οποίος επιμένει να με μαθαίνει και να τον μαθαίνω. Αντίδωρο στην αγάπη σας η λευκότητα μιας κυκλαδίτικης στέγης από ένα καλοκαίρι που ήταν γενναιόδωρο, αλλά εγώ το είχα αμφισβητήσει…
Καλημέρα, φίλοι!
Γιούλα Κουγιά