Είχα κι εγώ τα δικά μου εδώ με τις απειλές και τις προγραφές, τα είπαμε και μαζί, το μαζί είναι μεγάλη υπόθεση, έστω με μια λέξη, ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φά’ το, έλεγε η αείμνηστος γιαγιά μου, ήξερε την αξία της σιωπής, αλλά και το βάρος μιας κουβέντας αληθινής, με την άκρη του ματιού μου είδα πολλά που απασχόλησαν τη δημόσια σφαίρα, κυρίως ένα ποδήρες φόρεμα της κυρίας Μπαζιάνα στην Επίδαυρο, εγώ να ξέρετε είμαι με την κυρία, όχι απαραιτήτως γιατί μου άρεσε το φόρεμά της, αλλά γιατί δεν μου αρέσει αυτού του είδους η εξαλλοσύνη, αυτή η αδιάκοπη λειτουργία της κρεατομηχανής που αλέθει τα πάντα, από χαρακτήρα, προσωπικότητα, οικογένεια, φουστάνι, ύψος, βάρος, το άλλο θέμα ήταν με έναν ηθοποιό που πρωταγωνίστησε σε τραγωδία και ο κόσμος απογοητεύτηκε όχι από την ερμηνεία του στη σκηνή αλλά από την ανοησία του στα παρασκήνια, εγώ απογοητεύτηκα με τους απογοητευμένους διότι αναδείχθηκε πάλι πόσο κόπο κάνουμε για να σχολιάσουμε κάποιον που νομίζουμε ότι επειδή είναι καλός σε μια δουλειά πρέπει να είναι τρίκαλος και στην πολιτική φιλοσοφία, έτι λυπηρότερη ήταν η διαπίστωση ότι έχουμε μαύρα μεσάνυχτα για τις αρχαίες τραγωδίες και πήγαμε να κουμπώσουμε στο σήμερα στοιχεία του πολύ μακρινού χθες και αντιστοιχήσαμε τον Κρέοντα με τον Μητσοτάκη και την Αντιγόνη με την Μποφίλιου, κάπου εκεί έσκασε και η είδηση για κάποιες χιλιάδες αυγά που κατανάλωσαν οι Αμερικανοί πεζοναύτες ή σκέτο ναύτες, δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμα, αλλά ισχύει εκατό τοις εκατό το αρχαιότατο αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες…
Καλημέρα, φίλοι!
Γιούλα Κουγιά
