Πέρυσι τέτοια μέρα ετοίμαζα τη βαλίτσα μου για το Παρίσι και όπως πάντα σας είχα γράψει τον καημό μου για την πόλη που αφήνω πίσω μου, για λίγο που είναι πολύ όταν ζεις μέσα στη δυστοπία και παλεύεις για μια στάλα ομορφιάς, ηρεμίας, λίγον αέρα καθαρό και εχέμυθο να σηκώσει τα μυστικά και τα βάσανά σου, τα ίδια θα έγραφα και φέτος, το Σάββατο έγιναν αγριότητες στην Τσαμαδού, μια πολυκατοικία στοχοποιήθηκε από τους νυχτερινούς διασκεδαστές, ξέρετε τι σημαίνει με βάζει κάποιος στο σημάδι, μάλλον όχι, χθες πάλι επεισόδια λόγω συγκέντρωσης για την απόφαση του μεικτού ορκωτού να αναγνωρίσει τον σύννομο βίο του Κορκονέα – τα περσινά λοιπόν, τα παντοτινά απ’ ό,τι φαίνεται: με εξάντλησε ο καύσωνας, με πίκρανε η αμάχη για το μετρό και τα δεινά που θα επιφέρει στη γειτονιά, με κούρασε ο σπαταλημένος χρόνος για να προσεγγίσω μια τράπεζα, ένα μεγάλο σουπερμάρκετ, το ταχυδρομείο για το συστημένο δέμα, ο κύκλος για να βρεθώ από το πάνω μέρος της πλατείας στο κάτω, τα κλειστά μάτια στην πρόοδο, τα κλισέ για το τι σημαίνει αυτό το τρίγωνο του διαβόλου, πόσο Άσιμο και Γώγου μπορούμε να καταναλώσουμε ακόμη, πόσο Πολυτεχνείο και Χημείο μάς αντιστοιχεί, πόσα στέκια θα στέκουν ετοιμόρροπα, πόση αγάπη για την ιστορία που μας ξεπέρασε κι εμείς πνιγόμαστε στα απόνερά της, πόση άρνηση για την πραγματικότητα που θέτει τους όρους του παρόντος και τη θυσιάζουμε στα πόδια των βανδαλισμένων τριών ερώτων της πλατείας, που κατάντησαν βωμός θανάτωσης της λογικής και του αυτονόητου, πόσα κροκοδείλια δάκρυα για τα δέντρα που έγιναν φωλιές για την πρέζα και τα λαθραία τσιγάρα, πόση κατανόηση για τα «παιδιά» που ξεκίνησαν προηγούμενες δεκαετίες να καίνε τράπεζες κι είχαν την ανοχή μας, γιατί δεν φανταστήκαμε ότι μετά την τράπεζα θα καιγόταν και το τραπέζι, και το κρεβάτι, και το γιασεμί, και το αυτοκίνητο, και το σκυλί μας;
Κρατώ λόγια αγάπης και συμπαράστασης, δεκάδες νέους φίλους που ξέρουν τι θα πει δημοκρατία, ελευθερία, αλληλεγγύη, τη χθεσινή βόλτα από το Μουσείο μέχρι τα ορεινά της Καλλιδρομίου και τις αγκωνιές που ανταλλάξαμε με γείτονες Εξαρχειώτες και όλα τα «Γιούλα, είσαι η φωνή μας, πρόσεχε τη ζωή σου». Θα σκεφτώ τι σημαίνει ζωή προσεγμένη: να ζεις με κάποιον που έχει την άνεση να σου βάζει μπουρλότο επειδή ξέρει ότι φοβάσαι μην καείς ή να ζεις επειδή δεν έμεινε κάτι άλλο να καεί;
Καλημέρα, φίλοι!
Γιούλα Κουγιά
