Να πάρει η ευχή και σήμερα δυσάρεστη είναι η ανάμνηση κι εγώ έχω αρχίσει να θέλω λίγο πιο απλόχωρες μέρες να θυμάμαι, πέρασαν κιόλας επτά χρόνια από κείνο το δημοψήφισμα που μας έκανε τους μισούς να χορεύουμε ζεϊμπέκικα στο Σύνταγμα και τους άλλους μισούς να κλαίμε με το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ, οι μενουμευρωπαίοι ακουμπήσαμε στον Μότσαρτ γιατί φοβηθήκαμε ότι η Ελλάδα θα βυθιστεί στα κουτούκια με ούζα και ρετσίνες, θα αποκοπεί από το σώμα της Ευρώπης και θα μετράει δραχμές ή ρούβλια έως την ανόρθωση του σοσιαλισμού που είχε καταρρεύσει, αλλά εμείς θα γινόμασταν το φωτεινό παράδειγμα για την υπόλοιπη υφήλιο, η οποία σιγά σιγά θα ξεπατίκωνε την πατέντα μας και θα μας ακολουθούσε στο φωτεινό μονοπάτι, τη χάσαμε την ευκαιρία μαζί με κάτι δισεκατομμύρια μνημόνιο και υποθηκευμένα τα μπακιρικά μέχρι τετάρτης γενεάς, δεν μονιάσαμε από τότε, βάθυνε το χαντάκι που μας χώρισε, ήρθαν κι άλλα στην πορεία, σήμερα έχουμε νέους καημούς, αλλά θυμόμαστε εκείνη την ημέρα που ψηφίσαμε ένα ολοστρόγγυλο Όχι σε κάτι που μόνο όσοι γνώριζαν άπταιστα αγγλικά, δηλαδή οι γέννημα θρέμμα Άγγλοι ή οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων ξένων γλωσσών, θα μπορούσαν να μισοκαταλάβουν, αλλά επειδή αν χαϊδέψεις έναν κύκλο πολύ σύντομα γίνεται φαύλος, έτσι και το Όχι έγινε ύστερα από λίγες ώρες Νόχι και μετά Ναι, μετά η ζωή συνεχίστηκε, κλάψαμε, γελάσαμε – μείναμε όρθιοι, όχι όλοι βέβαια, αλλά για τους πεσμένους θα γραφτούν νέα ρέκβιεμ σε ρε ελάσσονα…
Καλημέρα, φίλοι!
Γιούλα Κουγιά
