17 °C Argos, GR
29 Μαρτίου 2024

Δυο μέρες απίστευτης συγκίνησης και γλυκόπικρων αναμνήσεων στη Νέα Κίο

Στη Νέα Κίο της καρδιάς κάποιων ανθρώπων που ανέλαβαν φέτος το δύσκολο αλλά και συναρπαστικό έργο της γιορτής για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, γίνονται θαύματα αυτό το καλοκαίρι. Κάθε μια εκδήλωση, είναι μια ξεχωριστή πινελιά σε ένα καμβά γεμάτο μνήμες, συγκίνηση, χαμόγελα, ελπίδα… Οι Κιώτες που “έφυγαν” απολαμβάνουν και χαμογελούν από ψηλά, οι Κιώτες που μένουν απολαμβάνουν ζουν, θυμούνται, εμπνέονται, συνεχίζουν…

Το διήμερο που προηγήθηκε ήταν μια πρωτόγνωρη αναγέννηση της μνήμης, μια συλλογική διαδικασία όπου όλοι ήταν πρωταγωνιστές και θεατές παράλληλα, στη δράση που εξελισσόταν στις γειτονιές της Νέας Κίου, με διηγήσεις, με κεράσματα, με χορό και με τραγούδια…

Η Νέα Κίος ξανάβαλε τα γιορτινά της και θυμήθηκε πάλι τον τίτλο που της είχε απονεμηθεί χρόνια πριν “Η Κίος του πολιτισμού”!

Άξιοι οι “εργάτες” αυτής της καταπληκτικής αλληλουχίας εκδηλώσεων αυτής της χρονιάς…

Άξιοι όσοι με ένα τρίμηνο σεμινάριο και μια καταπληκτική περιπατιτική περφόρμανς κατάφεραν να συγκινήσουν ακόμα κι ανθρώπους που δεν έχουν μικρασιατική καταγωγή…

Άξιοι όλοι οι εθελοντές που έδωσαν το περίσσευμα της ψυχής τους για να συμμετάσχουν σ’ αυτή τη γιορτή…

Άξιος ο Πρόεδρος της Επιτροπής Μνήμης, ο τ. δήμαρχος Γιώργος Μανινής που έδωσε και δίνει καθημερινά κάτι παραπάνω απ’ αυτό που μπορεί να δώσει…

Καλή συνέχεια σε όλους! Πρωταγωνιστές, εργάτες, εθελοντές, θεατές!

Η Νέα Κίος αποδεικνύει καθημερινά ότι όταν θέλει μπορεί να κάνει θαύματα κι ας την πολεμούν κάποιοι τάχα “δικοί της” άνθρωποι…

Α. Χ.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι από την Εύα Γιαγκιόζη, στο facebook

Ήταν σαν να κοινώνησα από το δισκοπότηρο της περασμένης μας ζωής. Κάθε βήμα που περπάτησα, δίπλα σε αγαπημένους, μ’ έβγαζε στο παρτέρι με τα λουλούδια της αυλής μας. Που κάθε καλοκαίρι ήταν διασκέδαση να τα ποτίζω ξυπόλητη για να δροσίζομαι μέχρι να φυσήξει η μπουκαδούρα. Και να καθίσουμε σ’ εκείνο το παράπηγμα στην αυλή της κυρά Στέλλας και να πιάσουμε το κέντημα. Και ν’ακούω να μιλούν δίπλα σ’ ένα φλυτζανάκι του καφέ σαν αυτά που μας έδειξε η Έντζολα Τζίμου. Και που σκέφτηκα, όταν μιλούσε, ότι μοιραζόμαστε τον ίδιο θησαυρό. Σαν να μπαίνουμε για κερί στην εκκλησία. Με το κερί που μας έδωσε η Καίτη. Για να φλογίσουμε τη μνήμη και να θυμηθώ το γλυκό γέλιο της μαμάς μου, τη φωνή του πατέρα μου, τη σιωπή της γιαγιάς μου και το πείσμα του παππού μου του Σταύρου. Περπατούσα χωρίς να μιλώ. Άκουγα τη Δώρα και πήγαινα πίσω κι έπαιζα τα μήλα στην αυλή του παλιού σχολείου. Άκουγα τη Σμαρώ και πατούσα πάνω στη δική μας σανιδένια. Που τον χειμώνα έκανε τόσο κρύο που την κρατούσαμε κλειστή. Και πήγαιναν να κοιμηθούν τα μεγαλύτερα αγόρια μας που ήταν πιο θαρραλέοι. Με φύσηξε ο μπάτης και θυμήθηκα τη μαμά μου να μου αφηγείται πως εκείνη η γιαγιά που έμενε στην πιο πάνω γειτονιά, όταν τα έχασε έφτιαχνε τον μπόγο της και πήγαινε κάτω στη θάλασσα για να φύγει. Να πάει στο σπίτι της. Απεναντι. Μα έμεινε εδώ. Κι εμείς. Κι οπότε δίνεται η ευκαιρία ξύνουμε λίγο πιο βαθιά για να φτάσουμε στο τέρμα. Στο πριν. Στον τάφο του προπάππου που δεν γνωρίσαμε. Γιατί εμείς είμαστε πρόσφυγες. Κι αγωνίστηκαμε για να κερδίσουμε τη ζωή με περηφάνεια. Με γλέντι. Με παρέες. Με τα χασαποσέρβικα του Ηλία. Με τα κρασάτα. Με τις νοστιμιές του τραπεζιού. Καθε τραπεζιού. Και μ εκείνο το βλέμμα που δεν τα παρατάει. Κι έκανε τον βάλτο χώμα εύφορο για να κατοικήσει η Ελπίδα. Αυτή η όμορφη κοπέλα που μας παρέδωσε ο Apset. Δίπλα στον Γιάννη Παπαιωάννου. Που μου τραγουδάει γλυκά κάθε βράδυ “Άνοιξε άνοιξε γιατί δεν αντέχω. Φτανει πια να με τυραννάς..”. Και κλείνω τα μάτια κι ευχαριστώ την Αιμιλία Βάλβη και τον Γιάννη τον Λεοντάρη και την Ευαγγελίνα που πήραν τα κλειδιά και μας πήγαν βόλτα. Την πιο ωραία βόλτα του καλοκαιριού. Κι ας μείνουμε τώρα με τη νοσταλγία της ομορφιάς. Κι εκείνης της αγάπης. Που σαν τη νιώσαμε μας κατοίκησε. Και πια γυρισμό δεν έχει. Ευχαριστώ Γιάννη. Ευχαριστω. Πενυ. Ειρήνη. Χαρουλα. Ελενη. Καιτη. Παρασκευούλα. Γιώργο μου. Σμαρώ. Δώρα. Μαίρη. Χάρη. Ψυχή βαθειά.

Περισσότερα Άρθρα

”Το Ναύπλιο και οι φυλακές του ” – Παράσταση στο Φρούριο του Παλαμηδίου

Μια παράσταση-ντοκουμέντο για τις φυλακές του Ναυπλίου, “ανθρώπινα μνημεία της σύγχρονης ιστορίας”. Θα παρουσιαστεί στο Φρούριο του Παλαμηδίου στον Προμαχώνα του Αγίου Αντρέα. (χώρος πρώτων φυλακών μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς). Το Ναύπλιο, μια πόλη με μεγάλη και πλούσια ιστορία, κατοικείται συνεχώς και αδιάλειπτα από την προϊστορία έως και σήμερα και ζει απόλυτα συνδεδεμένη […]

“7ος Παλαμήδειος Άθλος”: Συμμετοχή της σχολικής κοινότητας και στήριξη του Συλλόγου ΑμεΑ Αργολίδας

Η Ο.Ε. θέλοντας να συμβάλλει στην ανοδική πορεία και την περαιτέρω ανάπτυξη της Φυσικής Αγωγής και της άθλησης για όλους αλλά και να προσφέρει αυτήν την εναλλακτική μορφή συμμετοχής στην Εκπαιδευτική Κοινότητα, αποφάσισε για μια ακόμη χρονιά την ΔΩΡΕΑΝ οργανωμένη συμμετοχή ΟΛΩΝ των σχολικών μονάδων της Αργολίδας, με όλες τις παροχές του αγώνα. Η πρωτοβουλία […]