Είδα το ρεπορτάζ και σχεδόν δεν κατάλαβα τίποτα, πλακώθηκαν, λέει, στις μπουνιές δύο τράπερ σε εκδήλωση απονομής βραβείων, τα ονόματά τους δεν τα συγκράτησα, νομίζω τον έναν τον λένε Σνικ, κι άλλες φορές απασχόλησαν οι τράπερ την επικαιρότητα, πότε γιατί σκοτώθηκαν στην παραλιακή, πότε γιατί συνελήφθησαν με πιστόλια, δεν ξέρω τι γίνεται με αυτού του είδους την τέχνη, δεν είναι της γενιάς μου και δεν θέλω να αδικήσω κανέναν, δεν φταίει ο σημερινός νέος αν εγώ δακρύζω με Χατζιδάκι ή χορεύω το «Γεννήθηκα για να πονώ» μόνο όταν το τραγουδάει η Νίνου, η κάθε γενιά έχει στη φόδρα ραμμένα τα δικά της σεκλέτια.
Είδα και πολλά υποστηρικτικά σχόλια για την επίθεση στην Έφη Αχτσιόγλου επειδή, λέει, δεν φορούσε το σωστό ρούχο, τα περισσότερα ήταν από πολιτικούς αντιπάλους της και αυτό με έκανε να χαρώ πως ίσως κάτι πάει να ξεκολλήσει από τον βούρκο της τοξικής αντιπαράθεσης, ίσως αρχίζουμε να βγάζουμε το κεφάλι πάνω από τη μούργα, ίσως μαθαίνουμε να συζητάμε επί ιδεολογικών διαφορών και όχι ενδυματολογικών. Μου κόπηκε η χαρά στη μέση όταν είδα σπασμένη τη μαρμάρινη πλάκα στη Σταδίου, στο σημείο όπου παραδόθηκαν στην πυρά οι εργαζόμενοι της Marfin, οι οποίοι για κάποιον ανερμήνευτο από εμέ λόγο έχουν καταδικαστεί να δολοφονούνται εις το διηνεκές και οι δολοφόνοι τους, επίσης εις το διηνεκές, να παραμένουν ασύλληπτοι και ατιμώρητοι, ενώ οι καθ’ ύλην αρμόδιοι για την απονομή δικαιοσύνης καταδικάζουν μετά βδελυγμίας και επιτάσεως τις πράξεις βίας απ’ όπου κι αν προέρχονται – η κοινωνία ευγνωμονούσα, συνεχίστε…
Καλημέρα, φίλοι!
Γιούλα Κουγιά
