Το θερινό ηλιοστάσιο νομίζω πως είναι η καλύτερη γιορτή για μένα, παίρνει να λιγοστεύει η μέρα, η σημερινή θα είναι η πιο μεγάλη, μετά σιγά σιγά θα μου περισσεύει νύχτα, όλα τη νύχτα είναι πιο σπλαχνικά, δεν τα καίει το φως αλύπητα, οι σκιές είναι τα μεσοφόρια μου, στο σκοτάδι ακούω καλύτερα τον κόσμο, ίσως επειδή δεν τον βλέπω, είναι πολλά πλέον αυτά που δεν θέλω να βλέπω, ξέρω ότι υπάρχουν και εκτυλίσσονται, ξέρω και το φινάλε – ίσως γι’ αυτό προτιμώ τα φθινόπωρα.
Προτιμώ και μια έκπληξη, να περιμένω ότι αυτήν τη φορά όλα θα γίνουν αλλιώς κι εγώ θα πω τι ωραία, κάτι άλλαξε, και θα ανοιγοκλείσω τα μάτια μου και θα σκεφτώ τι κρίμα να μην μπορώ να γράψω κάτι σε μινόρε, ή και να μπορώ αλλά ποτέ δεν το δοκίμασα – κακώς, όλοι λένε ότι οι δυνάμεις του ανθρώπου είναι αμέτρητες, άνθρωποι το λένε, πώς να το πιστέψεις…
Καλημέρα και καλή εβδομάδα, φίλοι!
Γιούλα Κουγιά
[Πάντα θα έχω το Παρίσι κι ένα στυλό μπλε για μια λέξη ξαφνική σαν μπόρα ή σαν κάτι γνωστό αλλά προ πολλού ξεχασμένο.]
