Ξημέρωσε πρωταπριλιά και αν δεν ήταν όλα αλήθεια, θα ήταν τα πιο τερατώδη ψέματα. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας ολέθριος πόλεμος που αφήνει πίσω του μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή με εκατομμύρια πρόσφυγες, χιλιάδες νεκρούς, μια χώρα συντρίμμια και την υφήλιο σε απόγνωση, τρόμο και αγωνία για το χειρότερο;
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η ελληνική κοινωνία ξύπνησε χθες το πρωί με έναν κόμπο στον λαιμό μπροστά στην τραγωδία της Πάτρας, έξαλλη και διψασμένη για απονομή δικαιοσύνης, στο χείλος της διάλυσης όσων θεωρούνταν ιερά και όσια, όσων νομίζουμε πως συναπαρτίζουν την έννοια μητρότητα, δηλαδή την ισχυρότερη σταθερά της ζωής, σύμφωνα με τα γνωστά του κόσμου τούτου.
Ο πόλεμος δεν ξέρω πότε θα σταματήσει και πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να επουλωθούν οι πληγές που αφήνει πίσω του, το έγκλημα της Πάτρας μένει να αποδειχθεί αν ήταν έγκλημα και ποιος το διέπραξε, η Δικαιοσύνη έχει τον λόγο και ευτυχώς – εμείς ας προσπαθήσουμε να ημερέψουμε το αναμαλλιασμένο θηρίο που έχουμε μέσα μας, έχουμε τα όπλα του πολιτισμού, των ηθών και των εθίμων μας, έχουμε και το χρέος εάν θέλουμε να αφήσουμε τον κόσμο καλύτερο και λιγάκι πιο αληθινό, συμπονετικό, ανθρώπινο…
Καλημέρα και καλό μήνα, φίλοι – τη σκοτεινή πλευρά μας ν’ αντέξουμε…
Γιούλα Κουγιά
[Φωτογραφία Reuters]
