Θυμάστε που πριν από δύο χρόνια τέτοιες μέρες όλοι ήμασταν έξαλλοι και είχαμε βγει από τα ρούχα μας που, λόγω της επιβολής μέτρων για τον κορονοϊό, ένας Έλληνας φοιτητής είχε εγκλωβιστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και δυσκολευόταν να επαναπατριστεί, κυκλοφορούσε στο ξένο αεροδρόμιο και τον έβγαζαν σε όλα τα κανάλια να περιγράφει τα δεινά του κι εμείς ζητούσαμε το κεφάλι του πρωθυπουργού της Ελλάδας και της βασίλισσας της Αγγλίας επί πίνακι – στο τσακ δεν διοργανώσαμε και συναυλία υπέρ της ελευθερίας, δεν προλαβαίναμε γιατί είχαμε πέσει με τα μούτρα να θαυμάζουμε τους Κουβανούς γιατρούς, που πήγαιναν από δω κι από κει εθελοντές, κάποιοι προσπάθησαν να πουν ότι δεν είναι ακριβώς εθελοντές, αλλά ενοικιαζόμενο από την κυβέρνησή τους εργατικό δυναμικό, δεν φτούρησαν όμως, διότι αυτά δεν είναι κομμουνιστικά…
Θυμήθηκα εκείνο το περιστατικό και σκέφτομαι πώς διάβολο μπορούμε να διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για έναν άνθρωπο που ταλαιπωρήθηκε για λίγα εικοσιτετράωρα και δεν μας καίγεται καρφί για χιλιάδες εγκλωβισμένους στα έγκατα της ουκρανικής γης επί έναν μήνα χωρίς νερό, πίνουν σου λέει από τους σωλήνες του καλοριφέρ, φαγητό, φάρμακα, φως, αέρα, γνωρίζοντας πως αν επιζήσουν και βγουν στην επιφάνεια, θα βρουν πλίνθους και κέραμους ατάκτως ερριμμένους κι εμάς στα Προπύλαια να τραγουδάμε και να χορεύουμε το βράδυ ελαφρολαϊκά και το πρωί να κάνουμε συλλαλλητήρια στήριξης των εκπαιδευτικών, που διαμαρτύρονται για την τηλεκπαίδευση, η οποία ειρήσθω εν παρόδω ξεκίνησε από χθες στην Ουκρανία – ναι, μάλιστα, εν μέσω βομβαρδισμών εκεί λειτουργεί η τηλεκπαίδευση κι εδώ ακόμη ψάχνουμε να βρούμε πόσα δωρεάν data δικαιούμαστε για να μάθουμε στα παιδιά μας να ξεχωρίζουν τον πόλεμο από την ειρήνη…
Καλημέρα, φίλοι!
