Είναι σωστό να συγκρίνουμε αυτά που έχουμε εμείς με αυτά που δεν έχουν οι άλλοι κι έτσι να νιώθουμε ικανοποιημένοι;
Μπορούμε δηλαδή να πούμε καλά είμαι εγώ, έχω τα δύο μου πόδια, κοίτα αυτόν που δεν τα έχει, ή ακρίβυνε η βενζίνη και δεν μπορώ να πάω εκδρομή στο εξοχικό, αλλά σκέψου αυτόν που ζει έναν μήνα στο λαγούμι;
Πολλά τέτοια ερωτήματα μπορούμε να θέσουμε και η απάντηση να είναι συντριπτικά υπέρ μας, με την υποσημείωση βέβαια ότι δεν μπορούμε να συγκρινόμαστε πάντα με το χειρότερο για να νιώσουμε καλύτερα, αλλά να επιδιώκουμε όλοι να τα έχουν όλα – σε μια ιδεατή συνθήκη δικαιοσύνης, ευημερίας, δημοκρατίας.
Όταν τα τύμπανα του πολέμου ηχούν στη γειτονιά, εκατομμύρια άμαχοι διαμελίζονται από έξυπνες ρουκέτες, παιδιά στα σπάργανα ξεριζώνονται για να βρουν στον ήλιο μοίρα, νέοι μάχονται με νύχια και με δόντια μέσα στα χαρακώματα και μένουν άταφοι κι αστόλιστοι μέχρι να λιώσουν τα κουφάρια και να γίνουν χώμα, νερό κι αέρας, εμείς τι ακριβώς θέλουμε;
Να έχουμε ένα ρεζερβουάρ γεμάτο, να ξέρουμε πώς θα κάνουμε Πάσχα, πόσα σελφ τεστ θα δικαιούμαστε δωρεάν, πότε θα σταματήσει ο πόλεμος να έρθουν οι Ρώσοι τουρίστες, ποιοι θα τραγουδήσουν στη συναυλία ειρήνης, πόσα τριήμερα έχουμε μέχρι το τέλος της χρονιάς για να ξεσκάσουμε λιγάκι, πότε θα γίνουν εκλογές για να φάμε με χρυσά κουτάλια;
Σε όλα απάντηση είναι η ειρήνη – τι κρίμα που τη μαθαίνουμε με πόλεμο και μάλιστα τούτη τη φορά ζοριζόμαστε να τον πούμε με το όνομά του και τον ντύνουμε με κάτι παρδαλές λέξεις, όπως επιχείρηση, συμβάν, κατάσταση. Οι λέξεις θα μας εκδικηθούν μια μέρα για έλλειψη σεβασμού…
Καλό Σαββατοκύριακο, φίλοι!
Γιούλα Κουγιά
